Człowiek niewidomy może być nieszczęśliwy i biedny, nie potrafi bowiem dostrzegać widzialnego świata i z niego w pełni korzystać. O wiele gorszą chorobą jest jednak ślepota duchowa, która zamyka człowieka na nawrócenie i łaskę. W dzisiejszej liturgii słowa usłyszymy, że tym który leczy człowieka z jego różnych ślepot, jest tylko Jezus Chrystus. Jest tak dlatego, gdyż Bóg jest Bogiem widzącym, który nie tylko swoim wzrokiem obejmuje cały świat, ale czyta myśli człowieka i wnika w jego serce. Przekonał się o tym Jesse Betlejemita i jego synowie, o których usłyszymy w pierwszym czytaniu, gdy Bóg zobaczył piękno serca Dawida.

Oby dzisiejsze słowo Boże obudziło nas z letargu grzechu.

Pomimo że okres Wielkiego Postu jest czasem uprzywilejowanym w liturgii i raczej nie obchodzi się w tym czasie żadnych świąt i wspomnień, są jednak wyjątki od tej reguły. Do nich należy obchód uroczystości Zwiastowania Pańskiego, którą będziemy przeżywać we wtorek, 25 marca. W tę uroczystość celebrujemy początek naszego odkupienia. Syn Boży wcielił się w łono Najświętszej Maryi Panny, aby wyzwolić nas spod panowania grzechu i zła. 

Motywem przewodnim dzisiejszej liturgii słowa jest woda. Najpierw jest to woda, którą Bóg dał Izraelowi na pustyni przez ręce Mojżesza. Pobyt Ludu Wybranego na pustyni był próbą, aby człowiek zobaczył, że sam ze siebie nie potrafi być dobrym. Bez ożywiającej wody, pochodzącej od Boga, człowiek potrafi tylko ulegać złu, czego symbolem jest kłótnia Izraela w Massa i Meriba. Przekonała się też o tej prawdzie Samarytanka z dzisiejszej Ewangelii. Dopiero po zetknięciu się z Jezusem, który wskazał jej na Źródło „wody żywej”, kobieta stając w prawdziwe, niejako obmywa się w tej wodzie i odwraca się od grzechu.

Oby słowo Boże dotknęło nas i jak orzeźwiająca woda przemieniło skałę serca w żyzną glebę.

W okresie Wielkiego Postu w naszych kościołach odprawiane są nabożeństwa wielkopostne. W piatki Droga Krzyżowa i w niedziele Gorzkie Żale. Za udział w każdym z tych nabożeństw możemy uzyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami (stan łaski uświęcającej, przystąpienie tego dnia do Komunii św., modlitwa w intencjach Ojca Świętego, wyzbycie się przywiązania do grzechy nawet lekkiego). Możemy go ofiarować za siebie lub za zmarłych. Nie zaniedbujmy korzystania z tego skarbca łaski, by coraz bardziej upodabniać się do naszego miłującego Boga.

W najbliższą środę będziemy obchodzić uroczystość św. Józefa. Spełnił on szczególną rolę wobec Pana Jezusa, będąc Jego opiekunem. W tym dniu będziemy się szczególnie modlić za ojców i opiekunów rodzin. Niech św. Józef wyprasza każdemu z nich łaskę dobrego spełniania powierzonych mu obowiązków troski o rozwój i świętość własnej rodziny i innych osób powierzonych ich opiece. 

Fundamentem relacji człowieka z Bogiem jest wiara. Wiary tej potrzebował już Abram, który żyjąc 20 wieków przed Chrystusem, usłyszał od Boga rozkaz, aby wyjść z ziemi rodzinnej. Wiary potrzebowali również Apostołowie na górze Tabor, aby dostrzec w przemienionym Panu swojego Mistrza, a zarazem Boga. Wiary wymaga także życie każdego chrześcijanina, który podobnie jak św. Paweł zmaga się w „trudach i przeciwnościach”, próbując żyć w zgodzie ze swoim sumieniem. Jednakże na drodze wiary człowiek nigdy nie jest sam. W centrum zawsze stoi Chrystus ze swoją łaską, który jest Przewodnikiem, a zarazem Drogą wiodącą do Ojca.

Zaufajmy i uwierzmy słowu, które Bóg kieruje do nas, aby nas umocnić

Dzisiejsze pierwsze czytanie sięga swoim opisem do początku istnienia świata i człowieka, i pokazuje nam anatomię pokusy i grzechu. Dowiadujemy się, że grzech to nie tylko formalne przekroczenie jakiegoś przepisu, ale to przede wszystkim nieposłuszeństwo Bogu i szukanie życia tam, gdzie go nie ma. Każdy grzech zakłóca prawdziwy obraz Boga. Stąd, jak zauważa to św. Paweł w Liście do Rzymian, konieczne było przyjście Chrystusa na ziemię, aby temu obrazowi nadać właściwy blask. I co więcej, Chrystus swoim przykładem pokazał jak należy odpowiadać kusicielowi, który w dalszym ciągu pragnie wypaczać obraz Boga w duszy.

Oprzyjmy się więc i my na słowie Bożym, abyśmy nie ulegli pokusie.

W okresie Wielkiego Postu w naszych kościołach odprawiane są nabożeństwa Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali. Za udział w każdym z tych nabożeństw możemy uzyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami (stan łaski uświęcającej, przystąpienie tego dnia do Komunii św., modlitwa w intencjach Ojca Świętego, wyzbycie się przywiązania do grzechy nawet lekkiego). Możemy go ofiarować za siebie lub za zmarłych. Nie zaniedbujmy korzystania z tego skarbca łaski, by coraz bardziej upodabniać się do naszego miłującego Boga.

Zapraszamy do naszych świątyń w piątek na  nabożeństwa Drogi Krzyżowej a w niedzielę na nabożeństwo Gorzkich Żali z kazaniem pasyjnym. Za udział w każdym z tych nabożeństw możemy uzyskać odpust zupełny, czyli darowanie przez Boga kary doczesnej za grzechy, które zostały odpuszczone co do winy. Odpust ten możemy ofiarować za siebie lub za zmarłych. Do jego uzyskania konieczne jest spełnienie zwykłych warunków, tj.: stan łaski uświęcającej, przyjęcie w tym dniu Komunii św., modlitwa w intencjach Ojca Świętego, wyzbycie się przywiązania do grzechy nawet lekkiego. Chciejmy obficie korzystać z tego skarbca łaski, jaki poprzez Kościół ofiaruje nam Bóg, aby zbliżyć nas do siebie.

W tym tygodniu przypada pierwszy czwartek miesiąca, dzień dziękczynienia za dar Eucharystii i kapłaństwa. Z tej okazji modlimy się również o nowe powołania kapłańskie i zakonne, zwłaszcza z naszych parafii. A w I  pierwszy piątek miesiąca sprawujemy Mszę św. ku czci Najświętszego Serca Jezusowego połączona z nabożeństwem wynagradzającym. Jest to również okazja do spowiedzi św. 

Osiem wieków przed Chrystusem, przez usta proroka Joela, Bóg zwrócił się do swego ludu z wezwaniem do pokuty, która miała obowiązywać wszystkich, nawet małe dzieci. Wynika z tego, że pokuta jest czymś bardzo ważnym, skoro podlegają jej wszyscy bez wyjątku. Św. Paweł w drugim Liście do Koryntian zauważa, że pokuta jest drogą do pojednania się z Bogiem, którego obraziliśmy przez grzech. Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii również podejmie między innymi temat pokuty. Powie, że jej wartość wypływa z jej cichości, wszystkie podejmowane praktyki pobożnościowe mają bowiem na celu zbudowanie intymnej relacji z Bogiem. 

Zapraszamy do udziału we Mszy Św. i przyjęcia popiołu na głowę. To znak wejścia w okres Wielkiego Postu, czas pokuty i umartwienia.

Dzisiejsze pierwsze czytanie, choć bardzo krótkie, wyraża fundamentalną prawdę wiary. Mówi ono o nieustannej i wielkiej opiece Boga. Izajasz opisuje ten fakt na przykładzie Izraela, który w 586 roku przed Chrystusem stracił państwo i musiał przeżywać dramatyczny czas niewoli babilońskiej. Wówczas to Izraelici uważali, że Jahwe o nich zapomniał. Bóg jednakże jest cierpliwy i miara wieczności jest zupełnie inna niż ludzkie kalkulacje czasowe. Sensem ludzkiego życia nie jest zamartwianie się aktualną sytuacją, ale jak pokazał to dobitnie w ewangelicznej przypowieści sam Chrystus, istotą życia jest poddanie się woli Boga.

Widząc więc piękno świata, skierujmy nasze myśli jedynie ku Bogu.

Na końcu tego tygodnia przypada pierwsza sobota miesiąca, kiedy goręcej zwracamy się do Matki Najświętszej i powierzamy Jej matczynej opiece nasze codzienne troski.