Kończy się tegoroczny karnawał. W tym tygodniu, 26 lutego, przypada Środa Popielcowa. Otwiera ona święty, szczególny czas Wielkiego Postu. Zewnętrznym znakiem naszego wejścia na drogę pokuty i nawrócenia jest posypanie głowy popiołem. W kulturze Izraela ten gest był wyrazem wielkiego smutku, żałoby i pokuty. Popiół przypomina też, że wszystko, co ziemskie, powstało z prochu ziemi i znów w proch się obróci. Ten rozpad jest skutkiem grzechu. Jednak kapłan, posypując głowy wiernych popiołem, czyni nad nimi znak krzyża, który oznacza oczyszczenie i zmartwychwstanie. Zatem Wielki Post – czas pokuty, postu, wyrzeczeń i modlitwy – ma służyć naszemu nawróceniu, ma przygotować nasze serca na owocne przeżycie radosnych świąt Zmartwychwstania Pańskiego.

W Popielec obowiązuje post ścisły, polegający na wstrzemięźliwości od pokarmów mięsnych i spożyciu jednego posiłku do syta w ciągu dnia. Przypominam też, że Wielki Post jest tzw. czasem zakazanym dla wesel, zabaw i dyskotek. Zapraszamy na liturgie do naszych świątyń.

Panu Bogu nie jest obojętne, jak traktujemy drugiego człowieka. Księga Kapłańska zaznacza, że nie ma miejsca na nienawiść, pomstę czy urazę w stosunku do brata, a nawet zachodzi obowiązek upomnienia go, gdy błądzi. Ewangelia zachęca do miłowania nieprzyjaciół i modlitwy za nich. W ten sposób stajemy się podobni do Pana Boga, który kocha bezwarunkowo i zawsze pragnie ostatecznego szczęścia człowieka. Czyn miłosierdzia dźwiga zarówno obdarowanego, jak i obdarowującego. Każdy bliźni, nawet nieprzyjaciel, jest świątynią Pana Boga, jak przypomina Święty Paweł, świątynią, którą trzeba w nim ratować, bo serce bliźniego jest dla nas tajemnicą.

Wysłuchajmy słowa Bożego, pozwólmy mu leczyć, oczyszczać i pielęgnować nasze serca, abyśmy mogli być uczniami Pana Jezusa.

W sobotę, 22 lutego, w kalendarzu liturgicznym przypada święto Katedry Świętego Piotra Apostoła. Już od IV wieku wierni Rzymu obchodzili pamiątkę założenia gminy chrześcijańskiej i obrania Wiecznego Miasta przez Świętego Piotra Apostoła na stolicę Kościoła Chrystusowego. Symbolem władzy Piotrowej stała się potężna bazylika, wzniesiona w XVII wieku nad grobem pierwszego biskupa Rzymu. Święto to jest przede wszystkim okazją do wyrażenia czci Świętemu Piotrowi i każdemu jego następcy, którzy zgodnie z wolą Chrystusa zostali postawieni jako pasterze całego Kościoła powszechnego. Pamiętajmy w naszych modlitwach o papieżu Franciszku. Naszym obowiązkiem jest wspierać jego pasterską posługę w niesieniu Ewangelii wszystkim narodom.

Po co są przykazania Boże? Dlaczego Pan Bóg stawia wymagania? Jak dokonywać mądrych wyborów? Dzisiejsza liturgia słowa odkrywa przed nami Bożą myśl. Człowiek jest wolny. Może wybierać między dobrem a złem. Ale nieraz nasze „pozorne dobro” przedkładamy nad dobro innych i czynimy zło. Pan Bóg pragnie dobra i szczęścia wszystkich. W głębi serca takie też jest nasze pragnienie. Boże przykazania to wielki dar dla nas: to kierunkowskazy na drogach życia, wskazujące którędy można bezpiecznie i szybko dotrzeć do spełnionego, pięknego i szczęśliwego życia.

Niech Pan da nam łaskę uważnego słuchania i usłyszenia sercem słowa Bożego. Niech ono kształtuje w nas miłość, która będzie wypełnieniem słowa, i radością dla wszystkich.

14 lutego Kościół wspomina Świętego Walentego, kapłana rzymskiego, który w 269 roku poniósł śmierć męczeńską, gdyż mimo tortur nie chciał wyrzec się Chrystusa. Wspominany jest jako m.in. patron zakochanych. Niech to będzie okazja także do modlitwy, podziękowania Panu Bogu za miłość, którą nas obdarzył, i za bliskich, którzy nas kochają. Pamiętajmy też o narzeczonych z naszej wspólnoty parafialnej i prośmy, aby ich wzajemna miłość umacniała się i aby z Bogiem weszli na wspólną drogę życia.

We wtorek, 11 lutego, przypada liturgiczne wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Lourdes. Dokładnie tego dnia w 1858 roku, cztery lata po ogłoszeniu dogmatu o Niepokalanym Poczęciu, Matka Najświętsza objawiła się ubogiej pasterce, Bernadecie Soubirous w Grocie Massabielskiej. Wzywała do modlitwy oraz pokuty. Lourdes zasłynęło z licznych nawróceń i uzdrowień, stając się w krótkim czasie centrum kultu maryjnego we Francji. Dziś do Lourdes przybywają chorzy pielgrzymi z całego świata. Święto Matki Bożej z Lourdes łączymy z obchodami Światowego Dnia Chorego. Mamy więc szczególną okazję do pogłębienia postawy wrażliwości, refleksji i czynnego działania wobec cierpiących i chorych.

Jak nieść w sobie światło Bożej łaski? Jak być Bożym człowiekiem w swoim środowisku życia? O tym mówi nam dzisiaj liturgia słowa. Prorok Izajasz wskazuje na zrozumienie potrzeb i miłosierdzie wobec potrzebujących ludzi. Święty Paweł zwraca uwagę, że nie należy zdobywać ludzi dla Pana Jezusa za pomocą sposób, które wskazuje ten świat, ale pozwolić Panu Bogu mówić przez nas tak, jak On chce. Ewangeliczne obrazy soli i światła mówią o wewnętrznej postawie. Odrobina soli nadaje potrawie smak. Nawet małe świadectwo życia Ewangelią sprawia, że Pan Bóg zostaje przyjęty na niegościnnej dla Niego ziemi.

Mamy światło – rozpoznaliśmy Syna Bożego – największy dar Boży. Niech słowo Boże jaśnieje w naszych sercach teraz, kiedy będziemy nim się karmić, i później, gdy będziemy nim żyć i karmić innych.

W tym tygodniu przypada pierwszy czwartek i pierwszy piątek miesiąca. W czwartek dziękujemy za dar Eucharystii i kapłaństwa i prosimy o nowe i święte powołania do pracy w Kościele, także z naszych wspólnot parafialnych. A w piątek pragniemy wypełnić prośbę Pana Jezusa o modlitwę wynagradzającą za grzechy nasze i całego świata. Zachęcamy do spowiedzi świętej pierwszopiatkowej.

W niedzielę 2 lutego, będziemy obchodzili święto Ofiarowania Pańskiego, w naszej polskiej tradycji nazywane świętem Matki Bożej Gromnicznej. To pamiątka obrzędu, jakiemu zgodnie z żydowskim prawem w czterdziestym dniu po urodzeniu Pana Jezusa poddali się Maryja i Józef. Zanieśli Dzieciątko do świątyni jerozolimskiej, aby przedstawić Je Bogu i złożyć ofiarę. Tego dnia na uroczystą liturgię przynieśmy świece zwane gromnicami. Zostaną one pobłogosławione, aby przez cały rok, a zwłaszcza w chwilach trwogi i cierpienia, przypominały nam o Jezusie – Światłości Narodów, który nieustannie oświeca drogi naszego życia.

Piękne są prorockie wizje. Malachiasz w niezwykły sposób prezentuje czas przyjścia Pana Jezusa do świątyni. Przedstawiona jest tu wyraźnie Jezusowa misja oraz misja zapowiadającego Go Jana Chrzciciela: potrzeba oczyszczenia i udoskonalenia Ofiary. Przyniesienie Dziecka do świątyni i złożenie ofiary według Prawa – taki, wydawałoby się zwyczajny, choć uroczysty moment – ma szczególny wymiar duchowy: jest radością nieba i ziemi. Zauważalna jest ona w słowach Symeona, pobożnego, starszego człowieka, który wyczekiwał Zbawiciela, dlatego właśnie potrafił Go rozpoznać i wiedział, kim On jest. To istotny moment w dziejach zbawienia, kiedy spotykają się i realizują pragnienia Boże i ludzkie.

Wpatrujmy się w Pana Jezusa, słuchając z uwagą słowa Bożego.

W święto Ofiarowania Pańskiego w Kościele powszechnym obchodzimy ustanowiony przez Świętego Jana Pawła II Światowy Dzień Życia Konsekrowanego – tegoroczny jest już 24. z kolei. Naszą modlitwą obejmujemy osoby, które oddały swoje życie na służbę Panu Bogu i ludziom w zakonach, zgromadzeniach i instytutach świeckich. Prośmy też o liczne i święte powołania do życia zakonnego w naszych rodzinach i wspólnocie parafialnej. Niech nie zabraknie też wsparcia materialnego dla klasztorów klauzurowych i domów zakonnych.

W tym tygodniu przypada pierwsza sobota miesiąca. To szczególny dzień, kiedy czcimy Matkę Najświętszą i powierzamy Jej Niepokalanemu Sercu całą naszą codzienność. Serdecznie zapraszam do licznego udziału w Eucharystii oraz pierwszosobotnim nabożeństwie.