Upokorzenie dwóch krain Zabulona i Neftalego, wspomniane w pierwszym czytaniu przez proroka Izajasza, odnosi się do wydarzenia, które miało miejsce w 730 roku przed Chrystusem. Wówczas to, na skutek najazdu Asyryjczyków, kraj został splądrowany, a ludność wzięta do niewoli. Wydarzenie to ma sens alegoryczny. Za każdym razem, gdy człowiek ulega pokusie, popada w niewolę. Jedną z takich pokus jest brak jedności, którą wyrzuca z kolei św. Paweł Koryntianom. Potrzeba więc Mesjasza, który niczym światło rozświetli mroki zła. Dobitnie na tę prawdę wskazuje św. Mateusz, opisując pobyt Jezusa we wspomnianych krainach, powtarzając proroctwo Izajasza.

Niech więc Chrystus poprzez swoje słowo oświeci mroki naszego życia.

We wtorek, 21 stycznia, przypada Dzień Babci, a w środę, 22 stycznia – Dzień Dziadka. Pamiętajmy i módlmy się w tych dniach za naszych kochanych Dziadków, tych żyjących i tych, którzy już odeszli do Pana. Bardzo często tyle im zawdzięczamy! Niech naszym podziękowaniem będzie modlitwa, ofiarowana Komunia św. i serdeczna pamięć.

W dzisiejszej perykopie ewangelicznej zostało użyte słowo „chrzcić”, greckie baptidzo, oznaczające czynność zanurzania szat w kąpieli albo opisujące pogrążanie się okrętu w morzu. Ludzie, których Jezus chrzci Duchem Świętym, stają się zanurzeni w Duchu Bożym. To zanurzenie rodzi z kolei poznanie samego Boga, które prowadzi do pełnienia misji apostolskiej. Doświadczył tego Jan Chrzciciel, a także św. Paweł. Być ochrzczonym, co zaznacza także dzisiaj Księga proroka Izajasza, to być nie tylko sługą Boga, ale stać się Jego apostołem.

Oby dzisiejsza liturgia słowa uzdolniła nas do dawania swoim życiem świadectwa o Bogu.

W piątek, 17 stycznia będziemy przeżywać Dzień Judaizmu. Papież Jan Paweł II nazywał wyznawców judaizmu naszymi starszymi braćmi w wierze. Również Sobór Watykański II zwracał uwagę na szczególną rolę tej religii w kształtowaniu się chrześcijaństwa. Włączmy się zatem w tę inicjatywę również po to, by poszerzyć naszą wiedzę o judaizmie. 

Proroctwo o Słudze Jahwe z pierwszego dzisiejszego czytania było wypowiedziane w kontekście powrotu Izraelitów z niewoli babilońskiej. Miało ono być źródłem pociechy dla umęczonego ludu. Faktycznie proroctwo to odnosiło się do Jezusa, który jako Mesjasz odkupił i uwolnił z niewoli wszystkich ludzi. Potwierdził ten fakt św. Piotr, który w swojej katechezie ukazał właśnie Chrystusa jako Tego, który „dobrze czynił i uzdrawiał wszystkich”. Objawienie początku odkupienia dokonało się nad Jordanem, gdzie Chrystus, utożsamiając się z grzesznikami, przyjmuje chrzest Janowy.

Słuchając dziś słowa Bożego, wspomnijmy nasz chrzest, podczas którego rozpoczęła się w naszym życiu droga ku wolności. 

Motywem przewodnim dzisiejszej liturgii słowa jest procesja różnych ludów, nawet pogańskich, które oddają hołd Bogu. Autor tej części Księgi proroka Izajasza, której fragment usłyszymy, już cztery wieki przed Chrystusem widział w mistycznej wizji, że Jerozolima, która jest synonimem Boga, stanie się znaną i sławną na cały świat. Będzie ona źródłem dobrobytu i wszelkiej łaski. I rzeczywiście, proroctwo to spełniło się w Chrystusie, który w postaci Dziecka objawił się światu. Wielkość Dziecięcia jest tak wspaniała, że uznali to mędrcy, a także, jak odnotował to św. Paweł, również i poganie dostąpili łaski współuczestnictwa w odwiecznym Boskim planie zbawienia. Otwórzmy się i my na działanie Słowa, które stało się ciałem.

Z Bazyliki św. Anny po Mszy św. o godz. 12.00 wyruszy Orszak Trzech Króli.

Autor Księgi Syracydesa w pierwszym dzisiejszym czytaniu posłużył się personifikacją, czyli uosobieniem, by pokazać, że mądrość, którą opisuje, jest przede wszystkim przymiotem samego Boga i objawiła się w osobie Jezusa Chrystusa. Tylko dzięki Chrystusowi, który „wybrał nas przed założeniem świata”, jak zauważa to z kolei św. Paweł, możemy stać się świętymi, czyli inaczej mówiąc – prawdziwie mądrymi dziećmi Boga. Co więcej, przez przyjście Słowa na świat, mamy łatwy przystęp do tej boskiej mądrości, która staje się w nas światłem.

Stańmy się zatem prawdziwie mądrymi, otwierając się na słowo Boże, aby oświeciło ono nasze ciemności i by „ciemność nas nie ogarnęła”.

W najbliższą środę przypadnie pierwszy dzień nowego roku. Będzie to zarazem Światowy Dzień Modlitw o Pokój. To nie jest przypadkowe połączenie. Ma ono bowiem przypominać nam o potrzebie dążenia do życia w pokoju przez cały rok, nie tylko na poziomie międzynarodowym, lecz przede wszystkim w naszych rodzinach, zakładach pracy i wreszcie w naszym sercu. Starajmy się przyczyniać do wzrostu pokoju na skalę międzynarodową, budując go w naszej małej społeczności, angażując się w różne inicjatywy na rzecz dobra wszędzie tam, gdzie jest to dla nas możliwe, nie zapominając o tym, co najważniejsze, czyli o modlitwie w tej intencji. 

 Zapraszamy do wspólnej modlitwy.