Prorok Sofoniasz wzywa Naród Wybrany do opamiętania i nawrócenia. Tylko postawa skruchy może przyczynić się do uwolnienia ludu od kary. Nadzieja na łaskę miłosierdzia Bożego rodziła się z faktu, że w Izraelu była duża liczba tzw. ubogich ziemi, którzy pozostali wierni Panu Bogu. Dlatego w obliczu powszechnego upadku moralnego prorok właśnie do nich kieruje szczególne wezwanie, aby nie ustawali w gorliwości i wierności, bo to jedyna szansa, aby powstrzymać gniew Boży. Myśl tę podejmuje Święty Paweł, według którego wiara nie opiera się na mądrości, ale na miłości i prostocie. Do takich wyznawców przyzna się Pan Jezus w dniu ostatecznym.

Otwórzmy nasze serca na słowo Boże, aby dopomogło nam stać się ubogimi Pana.

Historycznym tłem dzisiejszej opowieści proroka Izajasza jest najazd Asyryjczyków na ziemie Izraela. Mroczny obraz nędzy i ucisku zaczyna kontrastować z radosną zapowiedzią nowej epoki pod panowaniem mesjańskiego króla. Izajasz posługuje się w tym celu symbolem światła. „Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką”. Spełnienie tego proroctwa ewangelista Mateusz widzi w działalności Pana Jezusa w Galilei oraz Jego osiedleniu się w Kafarnaum. W Nowym Testamencie światło utożsamiane jest z królestwem Bożym objawionym w osobie, słowach i czynach Pana Jezusa, który przyszedł zbawić ludzi wszystkich pokoleń i narodów. Kościół założony przez Pana Jezusa jest jeden, dlatego Święty Paweł ubolewa nad powrotem ochrzczonych do ciemności i wzywa, aby wśród chrześcijan nie było rozłamów.

Wysłuchajmy z wiarą słowa Bożego, które wzywa nas do jedności i wierności.

W sobotę, 21 stycznia, przypada Dzień Babci, a w niedzielę, 22 stycznia – Dzień Dziadka. Pamiętajmy o nich i módlmy się w tych dniach za naszych kochanych dziadków, tych żyjących i tych, którzy odeszli już do Pana. Tak wiele im zawdzięczamy. Niech naszym podziękowaniem będzie modlitwa, ofiarowana Komunia św. i serdeczna pamięć.

W dniach od 18 do 25 stycznia w całym Kościele będzie trwał Tydzień Powszechnej Modlitw o Jedność Chrześcijan. Powszechnej, gdyż w tym samym czasie podejmują ją wszystkie Kościoły chrześcijańskie. Uczyńmy wszystko, co w naszej mocy, aby każdego dnia wypełniać polecenie Pana Jezusa: abyśmy byli jedno! Nasza osobista więź z Panem Bogiem musi przekładać się na nasze relacje z bliźnimi, zwłaszcza z braćmi w tej samej wierze. W to wielkie nawoływanie Kościoła do jedności włączmy także nasze osobiste modlitwy. Niech będą one skromnym wkładem w dzieło ekumenizmu.  

Naród Wybrany został wezwany, aby być sługą Jahwe i objawiać Jego chwałę. Nie okazał się jednak wierny, dlatego Pan Bóg powołał innego sługę, który miał zanieść zbawienie całemu światu. Święty Paweł powie nam dzisiaj, że zjednoczenie rozproszonych dzieci Bożych i ich uświęcenie dokonuje się w Chrystusie. Zawołanie Jana Chrzciciela: „Ujrzałem Ducha, który zstępował z nieba jak gołębica i spoczął na Nim” nabiera wielkiego znaczenia w kontekście oskarżania Jezusa przez Żydów o to, że przypisuje On sobie godność Syna Bożego. Celem tych słów jest potwierdzenie tożsamości Jezusa jako Syna Bożego, a także ogłoszenie światu, że właśnie nadszedł zapowiadany Zbawiciel.

             Przyjmijmy teraz z wiarą słowo Boże, abyśmy mogli stawać się światłem dla tych, którzy są jeszcze daleko od Chrystusa.

Prorok Izajasz rozwija myśl o panowaniu Pana Boga nad historią, który nie jest obojętny na wołanie cierpiącego ludu. Odpowiada na jego prośby, posyłając swego sługę, który przyniesie wyzwolenie. „Oto mój Sługa, (…) w którym mam upodobanie”. Deklaracja z pierwszej pieśni o słudze Jahwe rozbrzmiewa echem w słowach Boga Ojca podczas chrztu Jezusa w Jordanie: „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”. Wypowiedź ta zakorzeniona jest w starożytnej formule adopcji: „Ten jest moim synem” i oznacza, że Jezus jest jedynym Synem Bożym, a Jego męka i śmierć są ujęte w Bożym planie zbawienia świata.

            Przyjmijmy teraz z głęboką wiarą Jezusa – Słowo Ojca, aby Pan Bóg miał upodobanie również w każdym z nas.

W piątek, 6 stycznia, przypada uroczystość Objawienia Pańskiego, w naszej tradycji zwana świętem Trzech Króli. Przypomina nam ona, że Syn Boży przyszedł do ludzi wszystkich narodów, ras i języków. 

Tego dnia w kościele pobłogosławimy kadzidło i kredę, którą – zgodnie z dawnym polskim zwyczajem – na drzwiach naszych domostw nakreślimy pierwsze litery imion Mędrców ze Wschodu: Kacpra, Melchiora i Baltazara. Po literach C + M + B napiszemy cyfry roku Pańskiego 2017, co tłumaczymy również jako prośbę, aby Chrystus błogosławił nasz dom: Christus mansionem benedicat. Takie oznakowanie drzwi naszych domów ma rangę świadectwa wiary wobec naszych braci i sióstr, którzy od nas tego świadectwa żądają i na nie oczekują.

W tym tygodniu przypada pierwszy czwartek, pierwszy piątek i pierwsza sobota miesiąca. W modlitwach prosimy o liczne i święte powołania kapłańskie, a w piątek przepraszamy Boże Serce za brak miłości, za lekceważenie Bożych darów, zwłaszcza Eucharystii. Prosimy o miłosierdzie dla tych, którzy Pana Boga przeprosić nie chcą. W sobotę prosimy Niepokalane Serce Maryi o wstawiennictwo przed Bożym tronem.

Przestrzeganie przepisów prawa Mojżeszowego w pewnym momencie dziejów Narodu Wybranego przestało być narzędziem do osiągnięcia zbawienia. Pan Bóg wkroczył w historię swego ludu z nowym środkiem wychowawczym, doprowadził do zaistnienia nowej rzeczywistości w świecie. Narodzenie Syna Bożego z Maryi Dziewicy było momentem przełomowym. Chrystus przez wcielenie stał się bliski człowiekowi. Wyzwolił ludzkość ze stanu niewoli i każdego człowieka uczynił dzieckiem Boga. Jest to adopcja o charakterze duchowym, gdyż Bóg Ojciec przez osobę Syna daje ludziom również swojego Ducha, a z Nim pełnię błogosławieństwa i swojej życzliwości, o której usłyszymy w Księdze Liczb.

            Otwórzmy nasze serca na słowo Boże i Jego błogosławieństwo.