W niedzielę 29 grudnia, czcimy Świętą Rodzinę. Zapraszamy do licznego i rodzinnego udziału w świątecznej Eucharystii. Święta Rodzina Nazaretańska jest dla nas wzorcem i odniesieniem, jak mamy żyć w rodzinie i poprzez rodzinę. Wspólnie będziemy prosić Świętą Rodzinę o świętość naszych rodzin.

Liturgia słowa daje nam dziś niezwykle cenne i doskonałe w swej prostocie wskazówki dla życia rodzinnego. To szacunek dla żony i męża, szacunek dla ojca i matki oraz szacunek dla dzieci, bo każda osoba ma swoje istotne miejsce w rodzinie. Ponadto: wyrozumiałość i serdeczne współczucie, dobroć, cichość i cierpliwość, umiejętność wybaczania – cechy, których tak bardzo pragnęlibyśmy doświadczyć w stosunku do siebie, zwłaszcza kiedy pobłądzimy. Wtedy rodzina staje się dla wszystkich miejscem odpoczynku i wzrostu. Filarem życia rodzinnego są miłość i modlitwa, co pokazuje też dzisiejsza Ewangelia o ucieczce Świętej Rodziny do Egiptu.

Niech słowo Boże zamieszka w nas z całym swym bogactwem.

W naszych parafiach trwają odwiedziny duszpasterskie, zwane kolędą. Jest to przede wszystkim wizyta duszpasterska, podczas której zapraszamy wszystkich do wspólnej modlitwy, do zastanowienia się nad naszymi praktykami religijnymi. Niech będzie to okazja do rozmowy o radościach i smutkach odwiedzanych rodzin oraz o wspólnych sprawach naszych wspólnot parafialnych.

Zapoznajmy się z programem wizyty duszpasterskiej i zatroszczmy się o obecność.

Słowo Boże mówi nam dziś o trudach, które zawsze napotykają chrześcijanie. Jest to nienawiść świata z powodu imienia Pańskiego – to zły burzy się przeciwko Panu Bogu. W Bogu jest jedność. Wytrwanie przy Nim sprawia, że Pan Bóg może przez nas czynić znaki i cuda. Ale wielu, ulegając pokusom złego, staje się wrogami Pana Boga i nas. Najbardziej bolesne jest to w najbliższych relacjach rodzinnych. Patrząc na Świętego Szczepana, o którym mówią dziś Dzieje Apostolskie, uczmy się od niego iść za Panem Jezusem, poddając się prowadzeniu Ducha Świętego i modląc się za tych, którzy nas nie rozumieją, i których my nie rozumiemy.

Składane na tacę ofiary będą przeznaczone na potrzeby Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Niech słowo Boże, które usłyszymy, kształtuje nasze serca i umysły.

Pan Bóg zawsze dotrzymuje słowa. Jego słowo jest godne zaufania, pełne miłosierdzia i łaski. Niesie ludziom wyzwolenie i zbawienie, radość i pokój. Dlatego prorok Izajasz tak wychwala Bożego posłańca, który przynosi ludziom radosną nowinę, że wypełnia się obietnica dana człowiekowi w raju. Pan Bóg przemawia do nas przez Syna – Jezusa Chrystusa, jak przypomina dziś autor Listu do Hebrajczyków. Słowo Boże niesie światłość, która ma moc pokonać wszelkie mroki ludzkiego życia.

Słuchajmy słowa Bożego całym sercem, aby je przyjąć w swoim życiu. Niech Pan Bóg się rodzi i mieszka w naszych sercach przez swoje słowo

We wtorek Wigilia – wyjątkowy dzień i okazja do pojednania i szczególnej pamięci o ludziach biednych i samotnych. Pamiętajmy także o tych, którzy odeszli do wieczności. Wieczerzę wigilijną rozpoczynamy od odczytania fragmentu Ewangelii św. Łukasza o Bożym Narodzeniu. Następnie wspólna modlitwa, łamanie się opłatkiem i śpiew kolęd. Nie podawajmy alkoholu na wigilijny stół. Tradycyjnie zachowajmy wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych.

Dzisiejsza liturgia słowa pokazuje nam, jak bardzo ważna jest czujność serca w słuchaniu słowa Bożego. Księga Izajasza mówi o królu judzkim Achazie. Lekceważy on słowo proroka – Bożą pomoc, i idzie drogą własnych, błędnych kalkulacji, jeszcze do tego pozorując pokorę wobec Pana Boga. Ewangelia przedstawia dialog Anioła z Józefem. Józef jest zasłuchany w słowo Boże, rozpoznaje je i za nim podąża. Wzgardzone przez Achaza słowo, zapowiadające przyjście Emmanuela – upragnionego „Boga z nami”, staje się faktem.

Pozwólmy Panu Bogu działać w naszych sercach poprzez Jego słowo.

Utrudzeni codziennymi troskami jesteśmy jak współcześni proroka Izajasza: całym sercem wołamy o Zbawiciela, który nas wyprowadzi z utrapień i sprawi, że radość serca będzie naszym udziałem. Chrystus jest naszą oczekiwaną radością. On zdejmuje z nas krępujące więzy grzechu, smutku i znużenia. Otwórzmy Zbawicielowi drzwi do naszego życia, aby uleczył ból, oczyścił nas, otworzył nam oczy i serca na Jego głos, aby radość zmartwychwstania i piękno życia Ewangelią stały się naszym udziałem. W Chrystusie każda pustynia staje się przepięknym, pełnym życia ogrodem, a człowiek nabiera odwagi i radości.

Otwórzmy nasze serca na słowo Boże, które ma moc przemienić serce każdego z nas.

Zły duch potrafi tak zareklamować człowiekowi grzech – nieposłuszeństwo wobec Pana Boga – że człowiek go kupi, myśląc, że dobrze zainwestował w przyszłość. Gdy brak wyraźnego oparcia się na słowie Bożym, wpadamy w ręce złego. Księga Rodzaju trafnie opisuje subtelność kuszenia i jego skutki: naszą bezbronną nagość wobec popełnionego zła. Znaleźliśmy jednak łaskę u Boga. Przez Maryję – która zechciała słuchać słowa Bożego, być Mu posłuszną i przyjąć trud macierzyństwa, które zmieniało, a nawet komplikowało Jej ludzkie plany.

Patrząc na Maryję, przyjmijmy słowo Boże z wielką otwartością serca. Pozwólmy Panu Bogu zmieniać nasze plany tak, by On mógł uczynić nasze życie wolnym od ciężarów zła, spełnionym i szczęśliwym.

Z Maryją podążamy adwentową drogą, przygotowując się na przyjęcie niezwykłego daru – narodzenia Bożego Syna, naszego Odkupiciela, który na nowo otwiera nam bramy nieba. Nie zmarnujmy tego daru i w trosce o zbawienie własnej duszy wsłuchajmy się w to, co podpowiada nam służebnica Pańska. Pamiętajmy o codziennie sprawowanej w naszych kościołach Mszy Świętej roratnej, o rekolekcjach adwentowych i o adwentowej spowiedzi św. Nie odkładajmy tego na ostatnią chwilę – niech Pan narodzi się w pełni przede wszystkim w naszych czystych sercach. Niech to będzie czas naszej wewnętrznej, duchowej mobilizacji do odnowy więzi z Panem Bogiem i bliźnimi.

W tym tygodniu przypada pierwszy czwartek, pierwszy piątek i pierwsza sobota miesiąca. W czwartek wspominamy ustanowienie Eucharystii i sakramentu kapłaństwa. Chwilę adoracji Najświętszego Sakramentu ofiarujmy w intencji nowych powołań do kapłaństwa i życia konsekrowanego. Okazja do spowiedzi świętej pierwszopiątkowej. Na progu Adwentu serdecznie zachęcam do skorzystania z sakramentu pokuty. W liturgii tego dnia wspominamy Świętego Mikołaja Biskupa. Tradycyjnie obdarujemy prezentami nasze dzieci i bliskich. Niech liturgiczne wspomnienie Świętego Mikołaja usposobi nas także do szerokiego otwarcia oczu i serc na dzieci, o których bliscy zapomnieli albo się ich wyparli. Niech oprócz wielu podarunków nie zabraknie także daru naszej modlitwy w ich intencji przez wstawiennictwo tego wspaniałego świętego. W pierwszą sobotę w modlitwach polecajmy Matce Najświętszej naszych parafian, oddajmy się Jej Niepokalanemu Sercu.

Rozpoczęliśmy liturgiczny okres Adwentu, który jest radosnym oczekiwaniem na przyjście Pana. Do 16 grudnia będziemy zgłębiać tajemnicę powtórnego przyjścia Chrystusa przy końcu czasów. Kolejne dni mają służyć naszemu bezpośredniemu przygotowaniu do uroczystości Narodzenia Pańskiego. Wykorzystajmy dobrze ten czas dla odnowienia i umocnienia więzi z Panem Bogiem i bliźnimi. Ze szczególną uwagą wpatrujmy się w Maryję, która jest najpiękniejszym wzorem adwentowego oczekiwania na przyjście Odkupiciela. Starajmy się naśladować Jej bezgraniczne zawierzenie oraz oddanie Panu Bogu i ludziom.

Przepisy liturgiczne pozwalają, aby w dni powszednie Adwentu sprawować jedną Mszę Świętą wotywną o Najświętszej Maryi Pannie, tzw. Roraty. Zapraszamy do udziału.

U progu Adwentu słowo Boże wzywa nas do czujności. Nadchodzi Chrystus, który jest spełnieniem pragnień obecnych w sercu każdego człowieka. Pragnienie wspólnoty z Panem Bogiem i Kościołem zauważalne jest już w Księdze proroka Izajasza z VIII wieku przed Chrystusem. Święty Paweł Apostoł natomiast podkreśla, że teraz jest już właściwy czas na podjęcie decyzji i spotkanie. Spotkanie, które nie jest przelotnym minięciem się w biegu, ale jednością serc – przyjaźnią: „przyobleczeniem się w Chrystusa”. Ewangelia zaznacza, że czas jest dla nas darem i zaproszeniem do wejścia w relację z Panem Bogiem i wspólnotą Kościoła.

Otwórzmy się na Bożą łaskę – przygotujmy nasze serca na spotkanie z Panem Jezusem w słowie Bożym, Komunii św. i w całym naszym codziennym życiu.

W niedzielę 1 grudnia rozpoczynamy nowy rok liturgiczny i nowy okres adwentu. W czasie adwentu przygotowujemy się na przeżycie tajemnicy Bożego Narodzenia.