Rozpoczynający się tydzień łączy stary i nowy rok. We wtorek, 31 grudnia, w ostatni dzień roku kalendarzowego zapraszamy na nabożeństwo dziękczynno-przebłagalne. Z całą pewnością każdy z nas ma za co dziękować Bogu, jak i za co przepraszać, nie zapominając, że Boże miłosierdzie potrafi wyprowadzić dobro również z tego, co samo w sobie dobre nie jest czy nie było. Zechciejmy zatem włączyć się w to dziękczynienie na koniec roku, aby z godnością i radością Dzieci Bożych rozpocząć nowy rok kalendarzowy. 

Dzisiejsze pierwsze czytanie jest fragmentem Księgi Syracha, która powstała w drugim wieku przed Chrystusem. Już wtedy autor natchniony zauważył błogosławieństwo, jakie płynie z właściwych relacji w rodzinie. Jako przestrzeń miłości była ona przewidziana przez Boga od początku stworzenia. Błogosławieństwa rodziny doświadczył również sam Jezus, który otoczony troskliwą opieką Matki i św. Józefa, mógł przeżyć trudny czas ucieczki do Egiptu. Dzięki dzisiejszej liturgii słowa zobaczymy wyraźnie, że taka wspólnota osób jest niezbędna nie tylko do przetrwania, ale także jest konieczna, aby móc wypełnić powierzone przez Boga powołanie.

Wsłuchajmy się więc w słowo Boże, które normuje dziś nasze rodzinne relacje miłości.

Św. Szczepan, pierwszy męczennik, otworzył pochód wiernych, którzy nie wahali się przelać krwi za Chrystusa. Jednakże zarówno Szczepan, jak i tyle tysięcy męczenników nie uczynili tego siłą swojej woli. Autor Dziejów Apostolskich napisał, że dzisiejszy patron był „pełen łaski i mocy”. A to oznacza, że tylko Bóg może uzdolnić człowieka do takiej heroicznej postawy. Natomiast Ewangelista Mateusz doprecyzuje tę prawdę, pisząc, że to „Duch Ojca będzie mówił” przez człowieka, czyli że sam Bóg udzieli swoim wiernym stosownej pomocy i męstwa.

Niech zatem słowo Boże, które usłyszymy, uzdolni każdego z nas do zachowania wiary, nawet gdyby wymagało to od nas ofiary i heroizmu.

Jan Chrzciciel, którego świadectwo pojawia się w dzisiejszym fragmencie Ewangelii, jest tylko owym strażnikiem, o którym z kolei wspomina prorok Izajasz. Co prawda, ów strażnik absorbuje sobą innych, bo „wznosi okrzyki radosne”, ale jest tylko strażnikiem, a wydarzenie kulminacyjne stanowi powrót Pana. Św. Augustyn, pisząc komentarz do tej sytuacji, zauważa, że rzeczywiście „Jan jest głosem”. Ale natychmiast dodaje – „Czym jest głos bez słowa? Jest pustym dźwiękiem, który niczego nic oznacza. Głos bez słowa dźwięczy w uchu, ale nie przynosi pożytku dla serca”. Tym zaś Słowem jest Chrystus, prawdziwy Bóg i Człowiek.

Otwórzmy nasze serca na przyjęcie Słowa, a nie tylko na pojawiające się głosy.

"Wierzymy i wyznajemy, że Jezus z Nazaretu, (...) jest odwiecznym Synem Bożym, który stał się człowiekiem (KKK 423)

Narodzenie Jezusa Chrystusa jest jednym z fundamentów naszej wiary, naszego życia chrześcijańskiego. Szczególnie w tym okresie starajmy się tą prawdą żyć. Bóg staje się człowiekiem, doświadcza tego wszystkiego z czym my borykamy się na co dzień. Przez to staje się bardzo bliski każdemu człowiekowi, jego problemom i trudnościom.
W tym pięknym okresie życzę wszystkim Parafianom i Gościom głębokiego doświadczenia, że Bóg jest blisko nas. Jest Bogiem, który ciągle o nas się  troszczy.
Życzę wiary, że Jezus z Nazaretu to Bóg kochający swój lud, kochający każdego z nas, kochający nasze rodziny, kochający naszą parafię, kochający naszą Ojczyznę. Jest przecież  czystą Miłością, która przychodzi do nas. Cieszmy się tym faktem.
Wszystkim z serca błogosławię.

ks. kan. Józef Huzar
dziekan dekanatu lubartowskiego
proboszcz
Parafii MBN Pomocy w Lubartowie

W pierwszym czytaniu usłyszymy dziś o królu Judy Achazie, żyjącym w ósmym wieku przed Chrystusem. Król ten w niebezpieczeństwie nie zaufał Bogu, lecz liczył na własną przebiegłość. Zapłacił za to utratą niezależności państwa. Co więcej, bał się przyjęcia znaku pochodzącego od Boga, bo przewidywał, że mogłoby go to zbyt dużo kosztować. A tymczasem Syn Boży, który jest potomkiem Dawida, jest także Emmanuelem, czyli „Bogiem z nami”, jak nazwie Dziecię już nie prorok, a sam anioł. Znaku od Boga nie bał się przyjąć natomiast św. Józef. Dzięki ufnej wierze Opiekuna Jezusa, mogło narodzić się Dziecię, które daje prawdziwą wolność. Przyjmijmy i my teraz z ufnością słowo, które kieruje do nas Bóg.

Wielkie są dzieła Boga, który sam wychodzi naprzeciw człowiekowi, aby przynieść zbawienie. Cuda, których dokonuje Bóg, są porównywalne, według proroka Izajasza, do wspaniałości gór Libanu i Karmelu oraz do żyznej doliny Saronu. Kiedy więc nadejdzie Bóg, usunie kalectwo, cudownie przywróci zdrowie cierpiącym, a pośród wierzących znów zapanuje pomyślność. Proroctwo to w pełni zrealizowało się w Jezusie Chrystusie, o czym usłyszymy w dzisiejszej Ewangelii. Dlatego potrzeba wytrwałości i cierpliwości w walce ze złem, bo, jak z kolei zauważył to św. Jakub, „przyjście Pana jest bliskie”.

Wsłuchajmy się więc z uwagą i radością w dzisiejsze słowo Boże, które przynosi nadzieję.

W II niedzielę Adwentu w tym roku przeżywamy uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP.

Bóg, stwarzając świat, powołał każdego człowieka do świętości, czyli do przyjaźni z samą Trójcą Świętą. Jednakże Szatan, będący ojcem kłamstwa, spowodował, że człowiek przez nieposłuszeństwo zerwał tę głęboką więź i „stał się nagi”, doświadczając własnej kruchości i niszczącej siły grzechu. Ale Bóg w swojej nieograniczonej miłości idzie dalej niż sięgać może zło. Wybiera Maryję na Tę, która będzie „pełna łaski”, aby dać światu Zbawiciela. Historia walki między łaską a grzechem powtarza się w życiu każdego wierzącego. Niech Słowo, które stało się Ciałem, pomoże nam dokonać właściwego wyboru strony, po której się opowiemy słowem i czynem.

W pierwszy czwartek miesiąca, dziękujemy Bogu za ten dar Eucharystii i modlimy się o nowe powołania kapłańskie i zakonne, szczególnie z naszyuch parafii. Następnego dnia przypada pierwszy piątek miesiąca. Nie zapomnijmy o spowiedzi i Komunii św. wynagradzającej.Zapraszamy na Mszę św. ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. W pierwszą sobotę miesiąca w szczególny sposób zwracamy się ku Niepokalanemu Sercu Maryi.

W najbliższy wtorek, 3 grudnia, w liturgiczne wspomnienie św. Franciszka Ksawerego, obchodzimy Dzień Misyjny. W naszych modlitwach pamiętajmy szczególnie o misjonarzach duchownych i świeckich. Każdy z nas jest zobowiązany do wypełnienia nakazu Chrystusa: „Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody…”.