Przez lata Kościół zachęcał do wspólnego odmawiania modlitwy różańcowej. Odpowiedzią na te wezwanie są Koła Żywego Różańca powstającego przy niemal każdej parafii. Opiekunem Kół Różańcowych w parafii jest ks. Proboszcz.
Na czele każdego Kółka Różańcowego stoi zelator. Pełni on rolę opiekuna - przełożonego. Każda Róża może obrać sobie patrona.
W naszej wspólnocie parafialnej jest 15 takich Kół:
- dwa na Osiedlu Kopernika
- cztery w Lisowie
- siedem w Brzezinach
- jedno w Wincentowie
- jedno w Woli Lisowskiej
Zmiana tajemnic Różańcowych:
Zmiana tajemnic dokonujemy w I niedzielę miesiąca po Mszy św. o godz. 10.30. Członkowie Żywego Różańca troszczą się o obecność na tej wspólnej modlitwie.
Historia różańca
Modlitwa Różańcowa znana jest w Kościele od bardzo dawna i ma swoją głęboką tradycję. Tradycja głosi, że wzór odmawiania różańca otrzymał od samej Maryi św. Dominik. On też rozpowszechnił tę modlitwę wśród wiernych, którzy nawet niekiedy nie potrafili czytać, ale dzięki prostocie modlitwy mogli poznać i zgłębiać tajemnice Ewangelii. Szybko stała się modlitwą powszechną, gdyż dawała możliwość rozważania razem z Maryją podstawowych tajemnic Ewangelii od Wcielenia Syna Bożego poprzez Odkupienie na Krzyżu i Zmartwychwstanie Chrystusa aż po Zesłanie Ducha Świętego i chwałę nieba, w której uczestniczy Maryja przy boku swojego Syna.
Jak uczy Kościół jest to modlitwa niezwykle skuteczna, zwycięża moce ciemności, dźwiga grzeszników, umacnia chorych, podnosi upadających na duchu, daje siłę w chwilach doświadczeń, broni od nieprzyjaciół.
Jan Paweł II przypomina nam, że jest to modlitwa kontemplacji, oparta na powtórzeniu i symbolice, a jednocześnie modlitwą angażującą całego człowieka. Wtedy staje się miejscem kontemplowania z Maryją oblicza Chrystusa, a także miejscem modlitewnego zamyślenia nad tajemnicą Boga i człowieka.
Ojciec Święty Jan Paweł II powiedział: "Różaniec to moja ulubiona modlitwa! (...) Wspaniała w jej prostocie i jej głębi. Z głębi serca zachęcam wszystkich do jej odmawiania".
Rozpoczynając 25 rok swojego pontyfikatu Jan Paweł II w liście apostolskim "Różaniec Dziewicy Maryi" ogłosił Rok Różańca (od października 2002 r. do października 2003 r.). Wtedy tez Ojciec Święty wprowadził nową część Różańca, Tajemnicę Światła. Uwzględniające lata publicznej działalności Pana Jezusa, aby Różaniec w pełniejszy sposób można było nazwać streszczeniem Ewangelii. Odtąd cały Różaniec liczy 20 tajemnic, a Żywe Róże składają się z 20 osób.
Pierwsze Róże Żywego Różańca powstały dzięki inicjatywie sługi bożej Pauliny Jaricot (1799-1862) założycielki dzieła rozkrzewienia wiary. To ona w 1825 r. zainicjowała żywy różaniec zdając sobie sprawę, że dobre uczynki znaczą niewiele, jeśli nie wspiera ich modlitwa. Tworzyła grupy, składające się z 15 osób, z których każda odmawiała codziennie jedną z piętnastu tajemnic różańcowych. Piętnastkę osób porównała do 15 węgli, które nie zawsze płoną jednakowym ogniem, bywa, że kilka z nich zaledwie się tli, niektóre są już zimne ale jeśli choć jeden z nich płonie, to z czasem rozgrzeje pozostałe i razem wybuchną ogniem. Na tym właśnie polega siła Żywego Różańca.
Żywy Różaniec oznacza:
1. Życie według Ewangelii, który jest fundamentem i źródłem życia chrześcijańskiego. Jest modlitwą ewangeliczną, ponieważ zawiera Modlitwę Pańską, Pozdrowienie Anielskie, ewangeliczne tajemnice naszego odkupienia;
2. Życie wiarą, nadzieją i miłością – znaczy wierzyć w istnienie Boga i wierzyć Bogu, który przemawia, ufać Bogu i troszczyć się o Jego dzieło zbawienia, oraz kochać Boga i ludzi;
3. Oznacza jakby „Elektrownię Duchową”, która zasila wiernych mocą Bożą i pobudza ich do czynu apostolskiego, czyli do praktycznej działalności apostolskiej, jak praca wśród ubogich, chorych, rodzin wielodzietnych, rodzin alkoholików, zaniedbanych religijnie, także troska o dom Boży, szaty liturgiczne oraz krzewienie cnót moralnych, zwłaszcza czynnej miłości bliźniego;
4. Żywy Różaniec jest jakby niezdobytą „Twierdzą Obronną”, albowiem broni jednostkę, rodzinę i społeczeństwo przed śmiercią duchową - przed ateizmem i laicyzmem, przed zepsuciem obyczajów, zwłaszcza w życiu małżeńskim i rodzinnym;
5. Żywy Różaniec składa się z Żywych Róż. Każda Róża posiada 20 osób, z których każda odmawia jeden dziesiątek różańca połączonego z rozważaniem.
Obietnice Matki Bożej dla odmiawiających Różaniec dane bł. Alanowi de la Roche:
1. Wszyscy, którzy wiernie mi służyć będą odmawiając Różaniec Św. otrzymają pewną szczególną łaskę.
2. Wszystkim odmawiającym pobożnie mój Różaniec przyrzekam moją szczególniejszą opiekę i wielkie łaski.
3. Różaniec będzie najpotężniejszą bronią przeciw piekłu, wyniszczy pożądliwości, usunie grzechy, wytępi herezje.
4. Cnoty i święte czyny zakwitną - najobfitsze zmiłowanie uzyska dla dusz od Boga: serca ludzkie odwróci od próżnej miłości świata, a pociągnie do miłości Boga i podniesie je do pragnienia rzeczy wiecznych; o ileż dusz uświęci ta modlitwa.
5. Dusza, która poleca mi się przez Różaniec - nie zginie.
6. Ktokolwiek odmawiać będzie Różaniec św. - rozważając równocześnie tajemnice święte nie dozna nieszczęść, nie doświadczy gniewu bożego, nie umrze nagłą śmiercią; nawróci się, jeśli jest grzesznikiem, jeśli zaś sprawiedliwym - wytrwa w łasce i osiągnie życie wieczne.
7. Prawdziwi czciciele mego Różańca nie umrą bez sakramentów św.
8. Chcę, aby odmawiający mój Różaniec, mieli w życiu i przy śmierci światło i pełnię łask, aby w życiu i przy śmierci uczestniczyli w zasługach świętych.
9. Codziennie uwalniam z czyśćca dusze, które mnie czciły modlitwą różańcową.
10. Prawdziwi synowie mego Różańca osiągną wielką chwałę w niebie.
11. 0 cokolwiek przez Różaniec prosić będziesz - otrzymasz.
12. Rozszerzającym mój Różaniec przybędę z pomocą w każdej potrzebie.
13. Uzyskałam u syna mojego, aby wpisani do bractwa mojego Różańca - mieli w życiu i przy śmierci za braci wszystkich mieszkańców nieba.
14. Odmawiający mój Różaniec są moimi dziećmi, a braćmi Jezusa Chrystusa, Syna mojego Jednorodzonego.
15. Nabożeństwo do mego Różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do Nieba.
Źródło: Modlitewnik Różańcowy w opracowaniu o. Szymona Niezgody OP, str.91-92. Warszawa, 1993.