W niektórych muzeach regionalnych, zwłaszcza etnograficznych, w okresie Świąt Wielkanocnych organizuje się specjalne ekspozycje dotyczące zwyczajów i tradycji wielkanocnych obecnych w kulturze danego regionu. Można wtedy podziwiać piękne dzieła rękodzielnictwa: kolorowe pisanki, misternie wykonane palmy, dekoracje świąteczne i wiele elementów kulturowych zainspirowanych tajemnicą Zmartwychwstania Pańskiego. To bardzo dobrze, bowiem jest to oczywista część dziedzictwa kulturowego, które kształtowane było przez wieki wiarą chrześcijańską. Ale jeśli świętowanie Wielkanocy sprowadzałoby się tylko do zachowywania tradycji i zwyczajów, takich jak palemka paschalna czy święconka przyniesiona do kościoła w Wielką Sobotę, to – wybaczcie porównanie – taka wiara nadaje się tylko do muzeum. Nie chodzi  w przeżywaniu Świąt Paschalnych o tradycje. Opowiadają duszpasterze pracujący na emigracji, że dopiero w Wielką Sobotę mają okazję zobaczyć po raz pierwszy swoich parafian, którzy tłumnie wypełniają ich kościoły, podczas gdy w ciągu roku na niedzielną Mszę Świętą uczęszcza ich najwyżej 5%. To jest właśnie wiara, która nadaje się tylko do muzeum.

Zastanawiających danych dostarczają nam badania nad religijnością Polaków. Z badań tych wynika, że tylko 62% wierzących Polaków deklaruje wiarę w zmartwychwstanie umarłych, w tym zaledwie 34% zdecydowanie. Inaczej mówiąc, ponad jedna czwarta osób deklarujących się jako katolicy nie wierzy w coś, co jest istotą chrześcijaństwa. Jeśli nie ma zmartwychwstania umarłych, to i Chrystus nie zmartwychwstał! A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, (…) próżna jest nasza wiara (1 Kor 15, 14-15), pisał św. Paweł w Liście do Koryntian.

Nie jest moim zamiarem w tym świątecznym dniu ubolewać nad słabą wiarą niektórych rodaków. Przecież wy, którzy przyszliście dzisiaj do kościoła, dajecie przecież świadectwo wiary żywej i głęboko zakorzenionej w  tajemnicy Zmartwychwstania Jezusa.

Mamy prawo, a nawet obowiązek, być dzisiaj radosnymi. To jest dzień zwycięstwa Chrystusa. Jego zwycięstwo jest także naszym zwycięstwem. Czy może być coś większego, niż być zbawionym? Doświadczyliśmy przejścia z Jezusem ze śmierci do życia, zwłaszcza dzięki przeżytemu doświadczeniu sakramentu pojednania i poprzez wielkosobotnie odnowienie wydarzenia chrztu świętego, przez który zostaliśmy zanurzeni z Chrystusem w Jego śmierci, by z Nim zmartwychwstać. Prawda o zmartwychwstaniu Jezusa powinna nas dziś na nowo zafascynować, poruszyć, wstrząsnąć.

Stajemy dzisiaj wobec prawdy o pustym grobie, który zastała wczesnym rankiem Magdalena. Piotr i Jan idą sprawdzić osobiście to, o czym opowiadała Magdalena. Piotr ujrzał i uwierzył (J 20, 8). Na podstawie ich świadectwa, jako wiarygodnych świadków, opieramy i my naszą wiarę w Jezusowe zmartwychwstanie. Nasza wiara w zmartwychwstanie Jezusa nie opiera się na legendach, podaniach ludowych, książkach, lecz na świadectwie konkretnych ludzi, którzy za nią oddali życie.

Dziś zmartwychwstały Pan Jezus jest pośród nas i mówi:

„Czy wierzysz w ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny? Ja żyję. Dla ciebie zmartwychwstałem, abyś wierzył, że dla Boga nie ma nic niemożliwego”.

Trzeba uświadomić sobie jeszcze jedną ważną rzecz. Zmartwychwstały Pan żyje w swoim Kościele. To Kościół jest Jego mistycznym ciałem. To poprzez Kościół objawia się On światu. Św. Jan Paweł II w Liście apostolskim Nuovo Millenio Ineunte napisał, że:

„Ludzie dzisiejszych czasów, choć może nie zawsze świadomie, proszą dzisiejszych chrześcijan, aby nie tylko mówili o Chrystusie, ale w pewnym sensie pozwolili im Go zobaczyć”.

A papież Franciszek w adhortacji Gaudete et exsultate, mówi tak:

„Wspólnota jest powołana do stworzenia tej przestrzeni teologalnej, w której można doświadczyć mistycznej obecności Zmartwychwstałego Pana”.

Żeby doświadczać obecności Jezusa Zmartwychwstałego, musimy zadbać o relacje – w parafii, w rodzinie, we wspólnocie. Im bardziej przeniknięte są one duchem bezinteresownej miłości, braterstwa, komunii, służby, tym bardziej objawiają światu Jezusa Zmartwychwstałego, bo tam „gdzie miłość i dobroć, tam znajdziesz Boga żywego!”

o. Piotr Andrukiewicz CSsR