Apokalipsa, z greckiego apokalypto, oznacza „odsłaniać” lub też „objawiać”. Dzisiejsze pierwsze czytanie jest takim swoistego rodzaju objawieniem tego, co nastąpi na końcu czasów. Św. Jan opisuje wizję nieba, a w nim uwielbianie Boga przez niezliczone zastępy świętych. Wizja ta została niejako uzupełniona przez tego samego autora w Liście, którego fragment również dziś usłyszymy. To wszystko, co opisuje św. Jan nie jest jakąś legendą lub pobożnym życzeniem, ale jest to rzeczywistość, do której każdy ochrzczony jest zaproszony przez samego Boga. Potrzeba tylko z uwagą wsłuchać się w program drogi do świętości, wyznaczony z kolei przez Ewangelię, i ten program próbować realizować.
Słuchajmy z uwagą słowa Bożego.
Ci przyodziani w białe szaty, kim są i skąd przybyli?
Ksiądz profesor Waldemar Chrostowski
Pierwsze czytanie, wyjęte z Księgi Apokalipsy św. Jana Apostoła, wskazuje na wielki tłum, „którego nikt nie mógł policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem”. Wraz z męką, śmiercią, zmartwychwstaniem i wywyższeniem Jezusa stało się widoczne, że posłannictwo Izraela jako ludu Bożego wybrania było od początku ukierunkowane na duchowe dobro całej ludzkości. Przywileje Izraela zostały rozszerzone na Kościół, który obejmuje nie jeden naród, lecz wszystkich ludzi. O ile w czasach Starego Testamentu właśnie Izrael świadczył o Bogu jedynym i oddawał Mu chwałę, o tyle po przyjściu Jezusa Chrystusa ludzie ze wszystkich narodów wielbią Boga i donośnym głosem wołają: „Zbawienie Bogu naszemu, Zasiadającemu na tronie, i Barankowi”.
Powszechność zbawienia dokonanego przez Jezusa Chrystusa stanowi prawdziwą nowość względem ekonomii Pierwszego Przymierza. Nasuwa się pytanie: Kim są i skąd przybyli ludzie przyodziani w białe szaty, czyli rzesza zbawionych? Odpowiedź brzmi: „To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku, i opłukali swe szaty, i wybielili je we krwi Baranka”. Krew Baranka sprawiła niewinność wszystkich, którzy – wbrew przeciwnościom, na jakie natrafiają – w Niego uwierzyli i pozostali Mu wierni. Chwała, do której jesteśmy powołani, ma początek w doczesności, a jej przedsmak stanowi radość z oddawania czci Bogu i czystość serca wyrażająca się w dobrym postępowaniu. „Oto lud wierny, szukający Boga” – wołał starotestamentowy psalmista, zaś Kościół podejmuje jego wołanie, umacniając wiernych w drodze ku niebieskiej ojczyźnie. Czytanie z Pierwszego Listu św. Jana Apostoła podkreśla, że istnieje wyraźna różnica między światem, który nie poznał Boga, a tymi, którzy odpowiadając na miłość Boga ku nam, są dziećmi Bożymi. Godność dzieci Bożych to zaczątek przyszłej chwały, gdy „będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jaki jest”.
Skoro przeznaczenie uczniów i wyznawców Jezusa Chrystusa jest tak wzniosłe i wspaniałe, więc nasze postępowanie powinno być nacechowane pragnieniem ufnego naśladowania Go. Dziesięć przykazań Bożych danych na górze Synaj za pośrednictwem Mojżesza określa wymagania konieczne do zachowania wierności Bogu i ochrony podstawowych praw człowieka. Na innej górze, położonej na północ od Jeziora Galilejskiego, Jezus wyznaczył drogę Ośmiu błogosławieństw. W uroczystość Wszystkich Świętych w Wielkim Jubileuszu Roku 2000 Jan Paweł II powiedział: „Święci potraktowali poważnie te słowa Jezusa. Uwierzyli, że osiągną «szczęście», jeżeli przełożą je na konkretny język swojego życia. I przekonali się, że są one prawdziwe, dzięki codziennemu doświadczeniu: mimo bolesnych prób, mrocznych chwil i niepowodzeń zaznali już tu, na ziemi, głębokiej radości komunii z Chrystusem. W Nim odkryli obecny w dziejach zalążek przyszłej chwały królestwa Bożego”.