Konkretne sytuacje w życiu młodej wspólnoty chrześcijan w Jerozolimie posłużyły św. Jakubowi do przedstawienia prawdy, że Bóg w sposób szczególny pochyla się nad biednymi i ubogimi. Potwierdza to proroctwo Izajasza, który po raz kolejny rozpościera przed oczami słuchaczy wizję sytuacji, gdy zbawienie stanie się faktem. Prawdę ukazaną przez św. Jakuba potwierdza również sam Jezus, który uzdrawiając głuchoniemego, wskazał, na czym polega Jego misja.
Z tego dzisiejszego słowa Bożego płynie i dla nas bardzo konkretne przesłanie, w które wsłuchajmy się z uwagą. Człowiek znajdzie uzdrowienie ze wszystkich swoich braków jedynie wtedy, gdy z ufnością zwróci się do Boga, mając pewność wiary, że zostanie wysłuchany.
Czyż Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze?
Ksiądz profesor Waldemar Chrostowski
Czytanie z Księgi Izajasza pochodzi z fragmentu, w którym starotestamentowy prorok zapowiada powszechny sąd Boży. Znamienne, że o ile w rozpowszechnionych poglądach dominują groza i lęk, o tyle zapowiedź Izajasza niesie wybawienie i ulgę. Do tych w ludzie Bożego wybrania, którzy stracili nadzieję i osłabli, prorok kieruje wezwanie: „Odwagi! Nie lękajcie się!”. Większe niż sprawiedliwość jest Boże Miłosierdzie, a potężniejsza niż zło jest Boża moc. Odpłata, której należy się spodziewać, to nie tylko kara dla grzeszników, lecz także, a nawet przede wszystkim, nagroda dla dobrych. Jej obraz stanowi przywrócenie niewidomym wzroku, głuchym słuchu, chromym władzy w nogach i niemym mowy. A ponieważ Bóg – jak wyznaje psalmista – „wiary dochowuje na wieki”, jedyną właściwą odpowiedzią jest zawierzenie Mu w tym, co dotyczy ostatecznego losu Jego wiernych wyznawców.
Żyjemy w doczesności, naznaczonej piętnem zła i grzechu oraz ich skutków. Wśród ludzi, również wśród wyznawców Boga, istnieją głębokie podziały, wynikające m.in. z mocno zróżnicowanego statusu społecznego. Podczas gdy jedni są bogaci, a nawet opływają w dostatki, inni są biedni i pozbawieni środków do życia. Zarówno w starożytności, jak i dzisiaj uwidocznia się to na zewnątrz, np. w ubraniu. List św. Jakuba Apostoła nie zostawia wątpliwości, jak powinniśmy się zachować i postępować wówczas, gdy te różnice widać na zgromadzeniu liturgicznym. Chrześcijanin nie może przenosić światowych wzorców postępowania do kościoła, wyróżniając bogatych, a upokarzając biednych. Drugie czytanie kończy podane nam pod rozwagę pytanie retoryczne: „Czyż Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze oraz na dziedziców królestwa przyobiecanego tym, którzy Go miłują?”. Rzetelna odpowiedź stanowi ważne wyzwanie zarówno dla biednych – czy istotnie dorastają do tej pochwały, jak i dla zamożnych – by nie zasklepiali się w sobie i docenili wartości, jakie niesie sytuacja ubóstwa.
Jezus, przemierzając posiadłości Dekapolu, czyli okolice na wschód i południe od Jeziora Galilejskiego, zamieszkiwane przez nie-Żydów, rozszerza zapowiedź Izajasza także na pogan. To, co zapowiadał prorok, już staje się rzeczywistością. Jezus uzdrowiwszy głuchoniemego, daje poznać swoją moc i potwierdza, iż to, co Izajasz zapowiadał w odniesieniu do czasów ostatecznych, wciąż jest prawdziwe i aktualne. Działalność Jezusa wywołuje zdumienie, ale nie o podziw ani o poklask Mu chodzi. Uzdrowienie głuchoniemego jest znakiem rzeczywistości radykalnie nowej, której kształt zna jedynie Bóg i tylko On ma moc ją ustanowić. Gdy świadkowie znaku chcą zatrzymać się na tym, co powierzchowne, Jezus daje im poznać, że nie o doraźną popularność Mu chodzi. Dzięki temu uzdrowienie zaobfitowało w prawdziwie błogosławione skutki i skłoniło do wdzięczności Jezusowi i przeniesienia podziwu na nowy poziom: „Dobrze uczynił wszystko”. Ta pochwała była wyrazem nie przelotnych emocji, lecz głębszej refleksji. W ten sposób na terytorium Dekapolu, zamieszkiwanym przez pogan, Jezus przygotowuje grunt pod ich ewangelizację, którą po Jego śmierci i zmartwychwstaniu podejmą głosiciele Dobrej Nowiny.