Scena z Apokalipsy, która otwiera dzisiejsze czytania, jest wizją ukazującą prawdę o tym, co się wydarzyło, co się dzieje i jaki jest tego ostateczny sens. Widzimy dzisiaj Niewiastę stojącą na księżycu i mającą gwiazdy wokół głowy. Niewiasta to Maryja, ale jako obraz Kościoła. Ona urodziła Syna, ale też Kościół rodzi ciągle Syna w Eucharystii. Smok, jego zaciekła walka i chęć pożarcia Dziecka to obraz walki z szatanem. Walka toczy się w całej historii, a zarazem w sercu każdego z nas. Jest niebezpieczna, a potęga smoka wydaje się zwyciężać. Jednakże mając na uwadze scenę z Ewangelii, jak i zapewnienie św. Pawła, wiemy, że zwycięstwo jest po stronie Boga i Jego wybranych.
Zaufajmy więc słowu Bożemu.
Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.
1 listopada 1950 r. papież Pius XII ogłosił dogmat, czyli prawdę naszej katolickiej wiary, że Najświętsza Maryja Panna „po zakończeniu ziemskiego życia z ciałem i duszą została wzięta do nieba” (z konstytucji apostolskiej „Munificentissimus Deus”). W Kościołach Wschodnich Wniebowzięcie nazywane jest Zaśnięciem lub Odpocznieniem. Czasem na Zachodzie stosuje się też nazwę Przejście. Kult Maryi wyniesionej do niebiańskiej chwały był już znany od mniej więcej VI stulecia. W Polsce, Matce Bożej Wniebowziętej dedykowanych jest ponad 600 kościołów i kaplic. „Lud polski to święto miał zawsze w wielkiej czci. Na pamiątkę podania głoszącego, że Apostołowie zamiast ciała Maryi znaleźli kwiaty, lud poświęca kwiaty, zioła i kłosy zbóż. Wierzy, że zioła poświęcone w dniu Wniebowzięcia Maryi za Jej pośrednictwem otrzymują moc leczniczą. Chronią też od chorób i zarazy. Dlatego święto nosi w Polsce nazwę Matki Bożej Zielnej” (Ks. W. Zaleski SDB, „Rok kościelny”, t. 2, Warszawa 1993 r., s. 267).
Ks. Jacek Molka