Ciekawa jest dziś kolekcja czytań liturgii słowa. Otóż relacja w Dziejach Apostolskich z włączenia pogan do wspólnoty pierwszych chrześcijan, zestawiona jest z Listem i Ewangelią, które napisał św. Jan. I właśnie obydwa pisma Janowe jednoznacznie wskazują na obowiązek wypełniania przykazania miłości, gdyż tego domaga się sam Bóg, który jest miłością. W kontekście więc pierwszego czytania odpowiedź na pytanie, kogo mam kochać, jest prosta. Chrześcijanin to człowiek, który kocha wszystkich, bez względu na wyznawane poglądy, wiarę, czy też przynależność do jakiejś grupy społecznej.
Wiedząc, że to wymaganie Ewangelii nie jest łatwe, prośmy dziś Jezusa – Słowo Ojca – objawiające się jako Miłość, aby uzdolniło nas do tej cnoty.
Miłość ludzka jest zawsze – w większym lub mniejszym stopniu – nacechowana piętnem interesowności. Kochamy „ze względu na...”. Tymczasem Bóg kocha „pomimo, że...”. Człowiek kocha zwykle „dla siebie” i wybiórczo: kochając kogoś bardziej, innych kocha mniej. Bóg, nawet gdy kogoś kocha bardziej, to kocha Go dla innych, dla nas, czego dowód zostawił w osobie Jezusa, którego posłał na świat, aby się za nas ofiarował. Jakże inna to miłość od tej ludzkiej, która często bywa nietrwała i przelotna.