Dzieje Apostolskie opisują historię pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Wydarzenie, którego opis dziś usłyszymy, miało miejsce około 40 roku po Chrystusie, w kontekście prześladowania chrześcijan przez Heroda Agryppę. Oto na przykładzie św. Piotra spełnia się obietnica, którą dał wcześniej Jezus o odrzuceniu i prześladowaniu uczniów. Dlatego św. Piotr, a wraz z nim i inni uczniowie, muszą być pewni, że zrealizuje się również obietnica, którą wypowiedział Chrystus pod Cezareą Filipową, a która dotyczyła wiecznego trwania Kościoła. Wspólnota wierzących jest wspólnotą należącą do Chrystusa, dlatego nie może ją pokonać żadne zło.Co łączy ich obu? Co sprawiło, że tak radykalnie odwrócił się bieg ich życia? W którymś momencie spotkali Jezusa. Niezwykłe było, iż w pełni tego doświadczyli, gdy – po ludzku rzecz biorąc – poznali gorzki smak porażki: Piotr zdradził, Szaweł stracił wzrok. Ciemność okazała się jasnością! Pękła kamienna skorupa, do tej pory szczelnie otulająca serce i broniąca dostępu łasce. „Pan stanął przy mnie i wzmocnił mnie, żeby się przeze mnie dopełniło głoszenie (Ewangelii) i żeby wszystkie narody (je) posłyszały; wyrwany też zostałem z paszczy lwa” – napisał po latach św. Paweł w liście do Tymoteusza. Piotr, świadom tego, co się stało na dziedzińcu pretorium, jako „pierwszy spośród Dwunastu” nie cenzurował swojej przeszłości, nie wybielał imienia, bo wiedział, że sam z siebie nic nie znaczy. Obaj, niosąc Dobrą Nowinę światu, położyli podwaliny pod Kościół, zarazem definiując i precyzując jego istotę: że nie jest on zbudowany na ludzkiej mądrości i mocy, że choć oparty na grzesznych, słabych ludziach, jest depozytariuszem najświętszych prawd. Dlaczego? Bo Chrystus jest w nim ciągle obecny. Wzmacnia go, uświęca i prowadzi. To jest tajemnica Kościoła. To jest też jego istota.
Dzisiejsza uroczystość przypomina nam, że Kościół jest silny mocą swoich wyznawców – siłą przylgnięcia ludzi do swego Pana i Mistrza. Ich otwartością na przyjęcie Bożej łaski. Od dwóch tysięcy lat pojawiają się głosy, że jego czas się skończy, że upadnie, ludzie zapomną o nim. Nieprawda. Nie zaszkodzą Kościołowi, ponieważ prześladowany i zepchnięty do katakumb kultury zaczyna się oczyszczać i wzrastać. Może dziś jest początek takiej właśnie metanoi? Czy oczyszczeni – bardziej świadomi, skąd płynie nasza siła, gdzie tkwi sedno jego posłannictwa, co jest w stanie z człowiekiem uczynić zlekceważony, nieoddany Miłosierdziu Bożemu grzech – wyjdziemy z próby mocniejsi? Czas pokaże.