Dzisiejszy fragment Ewangelii według św. Jana jest częścią mowy pożegnalnej Jezusa. Słowa te zostały wypowiedziane w kontekście i w atmosferze zbliżającej się męki. Chrystus, mówiąc o wieczności, wskazuje jednoznacznie, że idzie do domu Ojca, aby przygotować nam miejsce do zamieszkania. Otrzymają je jednak ci, którzy będą wierzyć i którzy, o czym mówi św. Piotr, staną się „wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem i ludem Bogu na własność przeznaczonym”. Potrzeba więc dochować wierności swojemu powołaniu, jakiekolwiek by ono nie było, bo przez nie Bóg pomaga nam dojść do zbawienia.Czy zatem jesteśmy skazani na los wiecznych tułaczy, zamkniętych w niespełnieniu, spętanych trwogą o przyszłość?
Oto staje przed nami Jezus. „Ja jestem!”. Słowa te padają w sytuacjach trudnych: kiedy była burza na jeziorze, a łódź już niemal całkowicie napełniła się wodą, gdy chciano Go ukamienować za deklaracje, w których mówił o swoim mesjańskim posłannictwie. Bóg Zawsze Obecny zabiera lęk – tylko On jest w stanie zapewnić nam wolność od niego, uzdrowić struktury świata na nim zbudowane. Nieprzypadkowo Jezus mówi o sobie: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem”. Bez Pana Boga życie skazane jest na porażkę.