Dzisiejsza liturgia słowa poprowadzi nas przez bardzo trudny temat śmierci, a nade wszystko dotyka problemu rozkładu ciała, który jest owocem grzechu. Pierwsze czytanie jest fragmentem wizji proroka Ezechiela z czasów niewoli babilońskiej, która de facto jest proroctwem umacniającym wiarę Izraela we wszechmoc Boga. Ezechiel pokazał, że u Boga nie ma rzeczy niemożliwych. I rzeczywiście, ta wszechmoc objawiła się, gdy Chrystus wskrzesił Łazarza z martwych, o czym usłyszymy w Ewangelii. Jednakże największy znak Bożej potęgi dokonał się, co zauważy św. Paweł, gdy Bóg pokonał śmierć, wskrzeszając Chrystusa z martwych.Nie dziwi w tym kontekście fakt, że Ewangelia o przywróceniu życia Łazarzowi została w tradycji Kościoła wpleciona w trzecie skrutynium (egzamin życiowy) dla katechumenów. Rozmowa Jezusa z Martą, przybierająca kształt wyznania wiary, przypomina dialog, w jakim uczestniczą przed przyjęciem chrztu świętego. Wybierając Jezusa jako jedynego Pana swojego życia, uświadamiają sobie, że On umiera z ich powodu, aby mogli przyjąć śmierć i w ten sposób przejść do nowego życia! Że żyjąc w Nim, nie muszą niczego się bać – są wolni.
Warto przemedytować proklamowany w piątą niedzielę Wielkiego Postu fragment Ewangelii pod kątem własnych doświadczeń. Zobaczyć wszystkie swoje lęki, ucieczki, owinięte w żałobne mary spopielone nadzieje. I z wiarą zwrócić się ku Zmartwychwstałemu.