W pierwszym czytaniu usłyszymy dziś o królu Judy Achazie, żyjącym w ósmym wieku przed Chrystusem. Król ten w niebezpieczeństwie nie zaufał Bogu, lecz liczył na własną przebiegłość. Zapłacił za to utratą niezależności państwa. Co więcej, bał się przyjęcia znaku pochodzącego od Boga, bo przewidywał, że mogłoby go to zbyt dużo kosztować. A tymczasem Syn Boży, który jest potomkiem Dawida, jest także Emmanuelem, czyli „Bogiem z nami”, jak nazwie Dziecię już nie prorok, a sam anioł. Znaku od Boga nie bał się przyjąć natomiast św. Józef. Dzięki ufnej wierze Opiekuna Jezusa, mogło narodzić się Dziecię, które daje prawdziwą wolność. Przyjmijmy i my teraz z ufnością słowo, które kieruje do nas Bóg.Niewątpliwie wezwanie, aby przygotowując się na przyjęcie Pana, wyzwolić się z lęku, pełni kluczową rolę w katechezie adwentowej. O jaki lęk chodzi? Boimy się podejmować wyzwań, które nas przerastają, nad którymi nie mamy władzy. Boimy się zaprosić Pana Boga do swojego życia, przyjąć Jego wolę, ponieważ zbyt kurczowo trzymamy się swoich planów, w ich realizacji upatrując źródła szczęścia. Nie ma w nas pragnienia oddania się Mu na służbę. I dlatego pozostajemy sami, z poczuciem jałowości i tymczasowości podejmowanych wysiłków, ze swoim niespełnieniem i smutkiem. Bezskrzydłe marzenia nie mają szans na spełnienie, ponieważ brakuje nam mocy. Nadzieję tłumi lęk paraliżujący pragnienia, sprowadzający wszystko tylko do efektu pracy ludzkich rąk.
Ktoś obliczył, że w Biblii aż 365 razy padają słowa: „Nie bój się!”. Może to przypadek, może zbieg okoliczności – a może znak! Oto na każdy dzień roku otrzymujemy Boże pocieszenie. Zapewnienie, że On jest z nami – ze swoją mocą, miłością, wsparciem. A skoro tak się dzieje, nie ma rzeczy niemożliwych.