Ojcowie KapucyniParafia WniebowstąpieniaParafia Matki Bożej Nieustającej PomocyParafia Św. AnnyStrona Główna
20 niedziela zwykła - 18 sierpnia
18-08-2013 11:26 • Ks. Stanisław Rząsa

Ocena tego, co jest pomyślne dla każdego człowieka, jest niezwykle subiektywna. W chwili nieszczęścia opinie na ten temat stają się jeszcze bardziej radykalne. Stąd bycie prorokiem w godzinie próby jest niezwykle niebezpieczne. Nie tylko doświadczył tego prorok Jeremiasz, ale wielu innych ludzi Bożych. Autor Listu do Hebrajczyków radzi nam, byśmy w takim momencie patrzyli na Chrystusa i na Jego krzyż, a wtedy staniemy się silni i stanowczy w walce z grzechem. Ta walka jednak może nam przysporzyć wrogów nawet wśród najbliższych, którzy, niestety, wolą grzech niż życie łaski. Z grzechem się nie pertraktuje, bo to prosta droga do zdradzenia Chrystusa, a w końcu samego siebie. Dzisiaj Bóg do nas woła przez swoje słowo, abyśmy wystąpili w dobrych zawodach i bieg ukończyli.

Pax Dei

Słowa niedzielnej Ewangelii, wyrwane z kontekstu, mogą szokować. Nie pasują do Jezusa. Tak jak obraz łagodnego pasterza, pokornego baranka niosącego pokój światu, nie pasuje do wizerunku rewolucjonisty. Oczywiście nie o taki ogień tu chodzi: nie ten, który niszczy, ale taki, który oczyszcza, leczy. Spopiela toksyczne sojusze i niweczy powstałe mury ludzkiej nienawiści. Jest to ogień miłości, która chce usunąć wszystko, co zagraża jej samej.

Ewangeliczna gorliwość jest niezgodą na wszelką małość, która rodzi się w człowieku. Jest protestem przeciwko wszystkiemu, co pomniejsza innych, przeciwko stereotypom, zaakceptowanym kompromisom ze złem. Jest buntem przeciwko lenistwu, gnuśności i bylejakości. Rozłam, o jakim mowa, ma na celu oczyszczenie z kłamstwa, oddzielenie prawdy od tego, co ją tylko udaje. Nie może być – i nie jest! – przesłanką do wznoszenia kolejnych murów.

Nie lubimy gorliwców. Nazywamy ich dziwakami, przylepiamy łatkę „nawiedzonego”. Budzą wrogość, zażenowanie, denerwują. Ale zarazem ich podziwiamy! Za to, że znajdują w sobie światło, które w nas może i kiedyś było, ale dawno zgasło. Za bezkompromisowość i jasność życia. Niechęć, jaka się rodzi wobec nich, jest też czasem powodowana wyrzutami sumienia – sumienia, które być może w jakimś momencie życia zamilkło. Czy może być gorliwość fałszywa, raniąca, będąca przyczyną sprawczą podziałów? Pewnie tak. Trudno sądzić kogoś. Jeśli się zdarza, zawsze jest znakiem braku pokory i woli podporządkowania się Jezusowi: ogień, który On przyniósł, nie spopiela – on rozpala miłość. Gorliwość niszcząca wyrasta zawsze z braku miłości bądź z karmienia się fałszywą miłością.

Pozwólmy na to, aby gorzały w nas wewnętrzne pożary! Takie, które spopielając grzech, oczyszczając z fałszu i kłamstwa, bylejakości i letniości, doprowadzą nas do Boga, sprawią, że zamieszka w nas Jego pokój.


© 2009 www.parafia.lubartow.pl