Uczestnicząc w obrzędach i w liturgii, uczymy się historii zbawienia od rodziny i wspólnoty. Gdy składamy wyznanie wiary i gdy czytamy słowo Boże, powoli objawia się nam sam Bóg, Pan i twórca wszelkiego stworzenia i historii narodu, do którego należymy. Przychodzi jednak zawsze taki czas próby, gdy każdy indywidualnie musi skonfrontować się z tą historią, z tymi tradycjami, z tymi wartościami przekazanymi nam przez przodków. W świetle czytanego dziś słowa Bożego muszę zapytać siebie, czy Pan jest moim Bogiem? Czy wyznaję, że Chrystus jest moim Zbawicielem? Co to znaczy w moim życiu codziennym? Co jestem gotów zostawić, by nie zdradzić mojego Boga? Co jestem gotów poświęcić, by trwać w Jego miłości? On sam po raz kolejny pragnie w tej liturgii słowa umocnić moją wiarę.Warto zwrócić uwagę na to, że Jezus, broniąc się przed wyrafinowanymi pokusami, które podsuwa mu demon, posługuje się Słowem Bożym. Ono staje się Jego orężem. Nie dywagacje filozoficzne o naturze dobra i zła, ale moc Boża w nich zawarta i posłuszeństwo Bogu są źródłem mocy – i w konsekwencji przyczyniają się do zwycięstwa Jezusa. Kiedy umiera na krzyżu, ostatnimi słowami, które wypowiada, jest fragment psalmu: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Ps 31, 6).
Jest to wyraźna wskazówka dla nas. Doświadczając pokus, pozwalamy się wciągać w dialogi, jałowe dysputy. Nieświadomie dajemy się przez to sprowadzić na tory tylko ludzkiej mądrości – tu z szatanem nie mamy szans, ponieważ jest on czystą inteligencją, przewyższającą nasz rozum. Dlatego przegrywamy. Obroną przed nim jest przyjęcie Słowa Bożego, zaufanie obietnicy. Wobec mocy Boga zły duch jest bezradny. Szczególnie dziś warto o tym pamiętać.