Dzisiejsza uroczystość jest świętem żywych, świętem wszystkich, którzy w Jezusie Chrystusie żyją wieczną miłością i oglądają Boga twarzą w twarz. Natomiast jutro, 2 listopada, we Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych, Kościół w sposób szczególny zaprosi nas do modlitwy za naszych zmarłych, aby po zakończonym ziemskim życiu również dołączyli do tej „wielkiej rzeszy, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków” (Ap 7, 9), o której mówi św. Jan Apostoł i Ewangelista w pierwszym czytaniu.

Dziś, w doroczną Uroczystość Wszystkich Świętych, nasza myśl przenosi się do nieba, dokąd uprzedzili nas wszyscy święci, zarówno ci znani powszechnie, jak i ci nieznani, anonimowi chrześcijanie. Pismo Święte mówi, że w niebie są przede wszystkim aniołowie, którzy nieustannie wielbią Boga Najwyższego; jest tam Królowa Aniołów i wszystkich świętych – Maryja. W niebie cieszą się dzisiaj naszą uroczystością święci Kościoła, ci kanonizowani i beatyfikowani, a wśród nich na pierwszym miejscu św. Jan Chrzciciel, prostujący drogi Zbawicielowi świata, oraz św. Jan Apostoł i Ewangelista – umiłowany uczeń Pana, który spoczywał na Jego piersi. Radują się wszyscy Apostołowie, ze św. Piotrem i św. Pawłem na czele. Obok tych filarów świętości stoją nasi patronowie i patronki: św. Józef – opiekun Pana Jezusa i oblubieniec Najświętszej Maryi Panny. Są w niebie również nasi polscy święci i błogosławieni: św. Wojciech, św. Stanisław, św. Jan Paweł II, św. s. Faustyna i wielu innych.

Dzisiaj Kościół daje nam przykład licznych świętych. Większość z nich to papieże, kapłani, osoby zakonne, założyciele zgromadzeń zakonnych, męczennicy. Jednak wśród nich są także święci, którzy nie byli zakonnikami, lecz żyli tak jak większość z nas – normalnym, prostym życiem rodzinnym. Obchodzimy Uroczystość Wszystkich Świętych i spoglądamy na rzeszę świętych wypełniających niebo.

To spoglądanie w dniu Uroczystości Wszystkich Świętych każe nam oderwać się od ziemi, od naszych codziennych zajęć i spojrzeć na świat oraz życie z Bożej perspektywy. Podnosimy wzrok ku górze, ku niebu, aby zobaczyć wielki orszak świętych, ubranych w białe szaty i z palmami w rękach. Oni skończyli bieg i osiągnęli cel (pierwsze czytanie). Tę naszą wiarę wyznajemy, kiedy w modlitwie powtarzamy słowa: Wierzę w świętych obcowanie.

A my? Mamy osiągnąć niebo. Jako chrześcijanie wszyscy bez wyjątku jesteśmy powołani przez Boga do życia wiarą i świętością. Drogi świętości są różnorodne – dostosowane do różnych powołań. Do każdego z nas odnoszą się słowa Chrystusa: „Bądźcie doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5, 48).

Gdyby istniał program lub serwis internetowy śledzący nasze stosunki z Bogiem, status relacji u wielu osób wyglądałby zapewne tak:

To skomplikowane. Warto postawić dzisiaj pytanie, za Janem Pawłem II: co zrobić, aby dom rodzinny, szkoła, zakład pracy, biuro, wioski i miasta, w końcu cały kraj stawały się mieszkaniem ludzi świętych, którzy oddziaływują dobrocią, wiernością nauce Chrystusa, świadectwem codziennego życia, sprawiając duchowy wzrost każdego człowieka? Jednocześnie odpowiedzieć za świętym Papieżem: Potrzeba świadectwa. Potrzeba odwagi, aby nie stawiać pod korcem światła swej wiary. Potrzeba wreszcie, aby w sercach ludzi wierzących zagościło to pragnienie świętości, które kształtuje nie tylko prywatne życie, ale wpływa na kształt całych społeczeństw (Jan Paweł II, Stary Sącz, 16 VI 1999 r.).

Uczestnicząc w każdej Eucharystii, wyznajemy wiarę w świętych obcowanie i żywot wieczny. Św. John Henry Newman zauważył:

Nie ma nic trudniejszego nad zrozumienie, że […] wszystkie te miliony milionów ludzkich istnień, które kiedykolwiek stąpały po ziemi i po kolei oglądały słońce, w obecnej chwili żyją wszystkie razem.

Chociaż Pismo Święte oraz dzisiejsza Liturgia Słowa bardzo jasno nam o tym mówią, a my publicznie wyznajemy to jako treść naszej wiary, to jednak z trudem przychodzi nam naprawdę w to uwierzyć. Nie ma nic trudniejszego nad zrozumienie tego – powiadał kardynał Newman.

Udajemy się na groby naszych bliskich. Idąc cmentarnymi alejkami, zastanówmy się nad swoim życiem w kontekście dzisiejszej uroczystości. Jako chrześcijanie wierzymy, że nasze życie się nie kończy. Wspominamy dziś tych, którzy przeszli tę drogę i osiągnęli jej ostateczny cel. Jezus zapewnił nas, że „w domu Ojca jest wiele mieszkań” (J 14, 2). Tam wszyscy radują się i modlą za nas, abyśmy mądrze wykorzystali wielką szansę na zbawienie. Niech płoną zapalone przez nas znicze. Niech nasze serca rozświetla uwielbienie Tego, który jest Dawcą życia wiecznego.

Pamiętajmy! Świętość to nie nagroda dla wybranych. Zaproszony jest do niej każdy z nas. Co więcej – to jest nasze powołanie.

o. Andrzej Makowski CSsR