W dzisiejsze święto pragniemy pozwolić Jezusowi zaprowadzić się na górę. W Biblii góra była miejscem obecności Boga. Z wysoka możemy zobaczyć o wiele więcej. Wyjście na górę wymaga wysiłku. Jezus wychodzi na górę z trzema apostołami. Tam przemienia się wobec nich, Jego odzienie staje się lśniąco białe, a uczniowie mogą zobaczyć chwałę, ukrytą w człowieczeństwie Chrystusa. Obok Jezusa widzą Mojżesza i Eliasza, przedstawicieli Prawa i proroków. Midrasz tamtego czasu wyjaśniał, że Mojżesz przyprowadzi do Mesjasza całe pokolenie, które wraz z nim zginęło na pustyni. Eliasz zabiera ze sobą do Mesjasza cały lud, który przyprowadził z powrotem do jedynego Pana. Obaj prowadzą cały lud Starego Testamentu do Przemienionego, aby przyjął ich w chwale.

Św. Piotr chce postawić trzy namioty. Chce tę chwilę zatrzymać. Niektórzy z komentatorów stoją na stanowisku, że św. Piotr widzi w tym wydarzeniu moment objawienia się Mesjasza, Jego triumfalny moment działania. Trzeba ustalić miejsce dowodzenia, czyli namioty, i zacząć działać. Zrównuje Mesjasza z postaciami Starego Testamentu. Dlatego jego słowa zostają przerwane przez pojawienie się obłoku i rozbrzmiewający głos: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie (Mk 9, 7). W swoim liście św. Piotr, pisząc o tym wydarzeniu, nie pisze o wspaniałej wizji, jakiej byli świadkami, ale tylko o głosie z nieba, który usłyszeli: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie (por. 2 P 1, 17-18).

Przemienienie ukazuje nam chwałę, do jakiej jesteśmy powołani, cel naszego życia. Sam Jezus wiąże to wydarzenie ze zmartwychwstaniem, gdy nakazuje uczniom, by nie mówili o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych (Mk 9, 9). Dopiero zmartwychwstanie pozwoli im zrozumieć to wydarzenie.

Wyście na górę ma przygotować uczniów do wejścia na inną górę – Golgotę, gdzie objawi się w pełni człowieczeństwo Jezusa, Jego miłość do człowieka. To wyjście pozwala im także spojrzeć na dziejące się w ich życiu wydarzenia z innej perspektywy. Bycie z Jezusem nie uwalnia od trudności, ale nadaje im nowy sens.

Wydarzenie przemienienia dodaje skrzydeł naszej nadziei: zło i ciemność nie zwyciężą, nie takie jest przeznaczenie człowieka. Musimy więc być przekonani, że wszystkie ścieżki Boga, nawet te najbardziej kręte, zawsze mają ujście ku prawdziwemu dobru. „Per crucem ad lucem” głosi chrześcijańskie motto: to krzyż prowadzi nas do pełni światła w Bogu.

o. Krzysztof Szczygło CSsR