Po wczorajszej uroczystości Zesłania Ducha Świętego oddajemy dziś cześć Najświętszej Maryi Pannie Matce Kościoła. Maryja była obecna w Wieczerniku w momencie zesłania Ducha Świętego, była u początków rodzącego się Kościoła. Z pewnością dodawała odwagi apostołom, aby ogłaszali prawdę o zwycięstwie Jezusa Chrystusa nad śmiercią.

W dzisiejszej Ewangelii stajemy pod krzyżem wraz z Maryją. Tam to właśnie zostaliśmy oddani przez Jezusa pod Jej macierzyńską opiekę, a Ona stała się naszą Matką.

Jaki ten fakt ma wpływ na nasze życie? Z pewnością świadomość, że Maryja wspiera nas z nieba swoimi łaskami, dodaje nam sił. Wiele osób zaświadcza o tym, że odczuwa obecność Matki Bożej w swojej codzienności. Maryja chce być przy nas nie tylko po to, abyśmy nie odczuwali samotności, nie tylko po to, aby wysłuchiwać naszych próśb – mamy na to bardzo dużo świadectw. Jej obecność ma również charakter wspierania nas na drodze świętości oraz na drodze ewangelizacji.

W takim rozumieniu roli Matki Bożej w naszym życiu z pomocą przychodzi nam dzisiejsza modlitwa mszalna, w której zawarta jest następująca prośba do Boga:

„Boże, miłosierny Ojcze, Twój Syn przybity do krzyża ustanowił swoją Rodzicielkę, Najświętszą Maryję Pannę, naszą Matką, spraw, aby za wstawiennictwem miłującej Matki Twój Kościół wzrastał, radował się świętością swoich dzieci, i pociągał do siebie wszystkie narody”.

Tak więc dzięki wstawiennictwu Maryi Kościół ma wzrastać. Wzrost Kościoła nie dokonuje się jednak jakoś automatycznie. Zależy on od dwóch innych czynników wymienionych w powyższej modlitwie: od świętości swoich dzieci oraz od zapału ewangelizacyjnego. Maryja wzywa więc nas do świętej misyjności. 

Gdy mówimy o wzroście Kościoła, nie mamy na myśli jego terytorialnej ekspansji, nie chodzi też o proste powiększanie liczby wiernych, którzy przez bramę chrztu świętego staną się członkami wspólnoty. Oczywiście, że ewangelizacja zakłada pójście w nowe strony i zwracanie się do coraz to nowych osób z orędziem Chrystusa. Ale to jest niejako owoc tego, co wcześniej dokonuje się w sercu każdego chrześcijanina i w życiu wspólnoty Kościoła. Maryja ma nas wspierać, abyśmy stawali się świętymi tam, gdzie przebiega nasza codzienność, w powołaniach, jakie realizujemy: to tutaj właśnie stawia nas Bóg, abyśmy urzeczywistniali obecność Jezusa Chrystusa. Mamy świadomość, że życie jest zmaganiem, że trudno iść za Chrystusem, że być może łatwo idziemy na kompromisy ze złem, ale dlatego właśnie mamy Kościół, ze skarbami sakramentów, które nas odnawiają i uświęcają. Mamy również wspólnotę braci i sióstr, dzięki czemu nie musimy być osamotnieni. Jesteśmy dziećmi Kościoła, tutaj dokonuje się nasze uświęcenie, a Maryja jest tego Kościoła Matką.

Drugim wymiarem naszego trwania we wspólnocie jest ewangelizacja. Nie ma chrześcijaństwa bez głoszenia Ewangelii. Nie ma Kościoła bez ewangelizacji. Ta prawda w jakiś sposób powinna znajdować swój konkret również w naszym życiu. Czy obchodzi mnie zbawienie innych ludzi? Czy przejmuję się tym, że ktoś całkiem blisko mnie nie poznał jeszcze Chrystusa i Kościoła albo poznał jakąś tego zniekształconą formę? Dążenie do świętości jest powiązane z głoszeniem Chrystusa. Głoszenie to nie musi od razu przybierać bezpośredniej formy przepowiadania. Św. Franciszek miał mówić swoim braciom: „zawsze głoście Ewangelię, a gdyby okazało się to konieczne, także słowami!” No właśnie. Już sama obecność chrześcijanina może być świadczeniem o Jezusie Chrystusie.

Niech Maryja, nasza Matka, wspiera nas na tej drodze. Wpatrujmy się w Nią, gdyż Ona w pełni zrealizowała swoją misję. Pragnie również, aby Jej Syn był przez nas kochany i przez nas zaniesiony do tych, którzy na Niego czekają.

 o. Sylwester Pactwa CSsR