Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę (Ps 40(39), 8b-9)

Historia tego święta ma podłoże biblijne, tak jak wszystkie święta i uroczystości kościelne. To nie my „wymyślamy” nasze święta. Kościół na swojej historycznej drodze, spoglądając i analizując oczyma wiary rzeczywistość, która nas otacza, odkrywa w spotkaniu ze słowem Bożym nowe aspekty swojej misyjnej działalności, do której wszyscy ochrzczeni są powołani. Tak też było ze świętem Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana, ustanowionym przez papieża Benedykta XVI jako odpowiedź na postulaty zgłaszane przez różne episkopaty i przez przełożonych wielu zgromadzeń zakonnych, które w ten sposób chciały upamiętnić obchody Roku Kapłańskiego przeżywanego od 19 czerwca 2009 do 11 czerwca 2010 r.

Papież Benedykt XVI zaproponował, aby to fakultatywne święto było obchodzone w pierwszy czwartek po niedzieli Zesłania Ducha Świętego i tydzień przed uroczystością Bożego Ciała, i aby episkopaty same decydowały, czy takie święto jest w danym kraju potrzebne i pastoralnie wskazane. Nie trzeba było długo czekać na odpowiedź polskiego Episkopatu, który podjął decyzję o jego wprowadzeniu od 2013 roku.

Do czego to dzisiejsze święto liturgiczne nas zaprasza? Co ono nam proponuje? Słowo Boże w dzisiejszej liturgii wskazuje na ofiarniczy i służebny aspekt Chrystusowego kapłaństwa, zapowiedzianego w ofierze Abrahama czy w wypełnieniu woli Ojca aż do końca, o czym wspomina List do Hebrajczyków, a w szczególny sposób Ewangelia. Przychodzę, Ojcze, pełnić Twoją wolę (Ps 40(39), 8b-9).

Każda liturgia, jak naucza Sobór Watykański II w dokumencie Sacrosanctum Concilium (SC,7), jest wysławianiem Boga i jednocześnie uświęceniem człowieka. Dlatego też i to święto jest liturgicznym głosem Kościoła, który wyznaje, że Chrystus jest Najwyższym i Wiecznym Kapłanem, w którego kapłaństwie wszyscy chrześcijanie uczestniczą we właściwy sobie sposób.

Ale nie można tu nie odnieść się do sakramentalnego kapłaństwa, tak ściśle związanego z Eucharystią, która jest wyrazem autentycznego życia Kościoła i jego misyjnej działalności. Paschalny okres liturgiczny, który zakończył się uroczystością Zesłania Ducha Świętego, wiele razy nam o tym przypomina: Wieczerza Pańska, męka, śmierć i ofiara Chrystusa na krzyżu, eucharystyczne spotkania Zmartwychwstałego Pana z apostołami i uczniami, Dobry Pasterz, Wniebowstąpienie i Zesłanie Ducha Świętego nierozerwalnie związanego z misją głoszenia Chrystusowego królestwa i ponadczasowe urzeczywistnianie sakramentalnej tajemnicy wiary: Oto wielka tajemnica wiary – czyńcie to na Moją pamiątkę (Łk 22, 19-20).

Uczestnictwo w dzisiejszym święcie nie tylko powinno przyczynić się do chwały Bożej i do wyznania naszej wiary, że Zmartwychwstały Chrystus jest również Najwyższym i Wiecznym Kapłanem, ale również i do świętości misyjnego i ewangelicznego życia tych, którzy zostali powołani w sposób szczególny do uczestnictwa w Chrystusowym wieczernikowym kapłaństwie: Czyńcie to na Moją pamiątkę (Łk 22, 20; J 13, 15). Nie ma i nie może być innego prawdziwego kapłaństwa. Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę (Ps 40(39), 8b-9).

Uczestnictwo w dzisiejszym święcie powinno być też inspiracją do modlitwy o nowe, święte i liczne powołania kapłańskie. W coraz to bardziej zsekularyzowanym świecie, promuje się „kapłaństwo” innego wymiaru, na modę czasu, w służbie ideologiom czy samemu sobie i jednocześnie, wyśmiewa się czy wręcz prześladuje w różnoraki sposób tych, którzy służą albo pragną służyć Chrystusowi w Jego Kościele jako kapłani. W takiej sytuacji nie powinno i nie może zabraknąć modlitwy o nowe, dobre, mądre, święte i oddane Chrystusowi powołania: Proście Pana żniwa, aby wysłał robotników na swoje żniwo, bo żniwo jest wielkie, a sług mało (Łk 10, 2). I jeśli tych sług zabraknie, zamykane będą kościoły, sprzedawane albo zamieniane na kawiarnie, biblioteki publiczne czy sale konferencyjne. Jeśli tych sług zabraknie, niedziele stracą swą eucharystyczną charakterystykę. Jeśli tych sług zabraknie, trudniej będzie pokrzepić się Chlebem Słowa i Chlebem Eucharystii. Jeśli tych sług zabraknie, tętniące dziś życiem i modlitwą klasztory zostaną przekształcone na hotele albo muzea. Jeśli tych sług zabraknie, łatwiej będzie karmić społeczeństwa propagandą i ideologicznymi hasłami. Jeśli tych sług zabraknie...

Prośmy Pana żniwa (por. Łk 10, 2-10), aby nie brakło Kościołowi tych, którzy będą z radością i oddaniem pełnić Bożą wolę.

Maryja, która z radością pośpieszyła, aby służyć Elżbiecie, niech będzie nieustanną pomocą w dziele powołań, aby nie zabrakło tych, którzy pójdą śladami Najwyższego i Wiecznego Kapłana.

o. Krzysztof Dworak CSsR