Zesłanie Ducha Świętego - 5 czerwca
Mimo dwóch tysięcy lat odczytywania Objawienia Osoba Ducha Świętego umyka naszemu poznaniu. W rzeczywistości więcej możemy powiedzieć o działaniu Ducha Świętego niż o Nim samym. Rozpoznajemy Go po Jego uświęcającym działaniu, po darach i charyzmatach. Jezus wprawdzie nadaje Mu imię: Paraklet, które możemy tłumaczyć jako adwokat, pocieszyciel, doradca, pomocnik. Paraklet został wysłany do serc naszych, abyśmy mogli otrzymać nowe życie dzieci Bożych. Natomiast Jego działanie jest podobne do roli duszy w żywym organizmie ludzkim, w którym jest ona źródłem życia i jedności.
Otwórzmy nasze serca na żywe i skuteczne słowo Boże, które zostało spisane pod natchnieniem Ducha Świętego.
Podczas jednej z Mszy Świętych z udziałem dzieci pewien ksiądz wskazał na mozaikę ukazującą scenę chrztu Pańskiego i zapytał:
– Co pojawiło się nad głową Jezusa podczas chrztu w Jordanie?
Pewien chłopiec przyjrzał się mozaice i odparł pytaniem na pytanie:
– Czy chodzi o ten złoty krążek?
– Nie, nie chodzi mi o aureolę! – zaprzeczył ksiądz.
– Spójrzcie wyżej! Tam jest unosząca się gołębica, czyli Duch Święty…
Obchodzimy dzisiaj uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Naturalne jest to, że dzisiejsza uroczystość zachęca nas do tego, aby po raz kolejny pochylić nad tajemnicą Ducha Świętego. Zobaczmy, że w każdą niedzielę i uroczystość wyznajemy w „Credo”: Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi. Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę który mówił przez Proroków. Jednocześnie uświadamiamy sobie dziś, że Osoba Ducha Świętego sprawia nam wciąż wiele problemu. Trudno jest nam mówić o Duchu Świętym. Trudno nam jest zrozumieć Jego tajemnicę.
Kiedy chcemy mówić o trzeciej Osobie Trójcy Świętej, często odwołujemy się do symboli, które mówią o Jego działaniu: wichru, ognia i wody, obłoku, światła, pieczęci czy też wspomnianej już na początku gołębicy. Chcemy w ten sposób wyrazić naturę Tego, który jest niewyrażalny, czyli naturę Boga obecnego w nas i w świecie. To on nas oświeca, poucza, inspiruje do działania i dodaje odwagi do dawania świadectwa o Chrystusie.
„Katechizm Kościoła katolickiego” bardzo jasno nam wskazuje, że miejscem naszego poznania Ducha Świętego jest Kościół, wspólnota żyjąca w wierze Kościoła. W tej wspólnocie odkrywamy osobę Ducha Świętego na wiele sposobów:
– w Pismach, które On natchnął;
– w Tradycji, której zawsze aktualnymi świadkami są ojcowie Kościoła;
– w Nauczycielskim Urzędzie Kościoła, któremu On asystuje;
– w liturgii sakramentalnej, w której przez słowa i symbole Duch Święty prowadzi nas do komunii z Chrystusem;
– w modlitwie, w której wstawia się za nami;
– w charyzmatach i urzędach, które budują Kościół;
– w znakach życia apostolskiego i misyjnego;
– w świadectwie świętych, w którym ukazuje swoją świętość i kontynuuje dzieło zbawienia (KKK 688).
Bardzo piękne słowa o działaniu Ducha Świętego wypowiedział w 1968 roku metropolita Ignatios z Laodycei. Podczas spotkania ekumenicznego w Upsali mówił:
Bez Ducha Świętego Bóg jest daleko, Chrystus pozostaje w przeszłości, Ewangelia pozostaje martwą literą, Kościół jest organizacją, władza – dominacją, misja – propagandą, liturgia niczym więcej, jak tylko wspomnieniem, życie chrześcijańskie
– moralnością niewolnika, ale w Duchu Świętym kosmos jest zmartwychwstały i wzdycha w bólach rodzenia Królestwa, Zmartwychwstały Chrystus jest tutaj, Ewangelia jest mocą życia, Kościół ukazuje życie Trójcy, władza jest posługą wyzwalania, misja jest Pięćdziesiątnicą, liturgia – pamiątką i zapowiedzią, ludzkie działanie jest przebóstwione.
Wszystko, cokolwiek Bożego dzieje się w Kościele, jest dziełem Ducha Świętego. Dzięki Niemu Kościół może przeżywać obecność i spotkanie z Chrystusem – swoją Głową. A więc to, co kiedyś Jezus Chrystus zapoczątkował na ziemi w sposób widzialny, Duch Święty kontynuuje w Kościele w sposób niewidzialny, uobecniając na bieżąco dzieło Chrystusa.
Skoro Duch Święty obecny jest w Kościele. Jest obecny również w każdym z nas, którzy ten Kościół stanowimy. Duch Święty jest przy nas tak, jak Jezus był przy swoich uczniach. Od momentu naszego chrztu świętego działa w nas nawet, gdy tego nie odczuwamy. Modli się w nas, gdy nie umiemy się modlić. Jako najmilszy z gości, jest – jak mówi Katechizm – naszym wewnętrznym nauczycielem, prowadzi nas do uświęcenia. I to jest Jego misja w człowieku.
Pewna kobieta opowiadała: Kiedy się budzę, nie otwieram od razu oczu. Boję się patrzeć na pogniecione firanki, niepodlane kwiatki i nieposprzątane mieszkanie. Najpierw mówię: Przyjdź Duchu Święty! Zapraszam Cię do całego mojego dnia, do wszystkich działań, do tego, co będę dziś robić.
Nie bójmy się wyzwać Ducha Świętego nieustannie. Nie bójmy się wzywać Go w różnych sytuacjach życia, zarówno w tych, które są sprawami ważnymi, ale i w tych zwykłych prozaicznych sytuacjach życiowych. A On z pewnością, jeśli Mu pozwolimy, będzie nas wspomagał. Duch Święty cały czas jest z nami, cały czas jest w Kościele, bo został dany Kościołowi na zawsze.
Przyjdź, Duchu Święty, roznieć w sercach Twoich wiernych płomień Twej miłości!
o. Rafał Nowak CSsR Redemptorysta Prowincji Warszawskiej, obecnie duszpasterz Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech – Monachium