Dwa testamenty

Nie ma chrześcijaństwa bez Jezusa Chrystusa. Nie ma życia chrześcijańskiego bez podążania za Jego przykładem.

Św. Augustyn uczył, że każde imię wskazuje na działanie; w aktywności człowieka ma się wyrażać to, kim jest. Dlaczego więc mówisz, że jesteś chrześcijaninem – pyta św. Augustyn, skoro w twoich czynach nie ma nic chrześcijańskiego? Chrześcijanin to imię, które domaga się sprawiedliwości, dobroci, uczciwości, cierpliwości, czystości, mądrości, niewinności i pobożności. A dlaczego używasz tego imienia, skoro nie masz prawie żadnej z tych cech? Chrześcijanin to ten, kto naśladuje i podąża we wszystkim za Chrystusem, który jest święty, nieskazitelny, przyzwoity, uczciwy, w którego sercu nie ma miejsca na złość, ale który jest pełen miłości i dobroci, który nikogo nie krzywdzi ani nie obraża, ale każdemu przychodzi z pomocą. Chrześcijanin to ten, kto idąc za przykładem Chrystusa, nie nienawidzi nawet swoich nieprzyjaciół, ale woli czynić dobro swoim przeciwnikom i modlić się za swoich prześladowców i wrogów. Ten zaś, kto nie waha się kogoś urazić lub skrzywdzić, zaprzecza swoim postępowaniem, że jest chrześcijaninem. Chrześcijanin to ten, kto może powiedzieć: nikogo nie skrzywdziłem i wobec każdego postępowałem sprawiedliwie.

Imię chrześcijanin (christianus) pochodzi o imienia Chrystus. I dzisiaj zgromadzeni w Wieczerniku patrzymy na Jezusa Chrystusa, który pokazuje nam, co znaczy być chrześcijaninem. W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus w sposób wyraźny mówi nam, jak mamy Go naśladować. Po umyciu nóg swoim uczniom mówi: Dałem wam przykład, abyście i wy czynili tak, jak Ja wam uczyniłem (J 13, 15). A po tym, jak spożył ucztę paschalną ze swymi uczniami, mówi: Czyńcie to na moją pamiątkę (Łk 22, 19). Jezus wzywa nas, byśmy kontynuowali Jego misję w świecie i objawiali ludziom miłość, którą nas umiłował.

Bo i służba bliźnim, i sprawowanie Eucharystii ukazuje światu prawdę o tym, kim jest Bóg i czym jest chrześcijaństwo. Gdy Jezus umywa uczniom nogi, pokazuje swoim wyznawcom, jak Bóg kocha człowieka i jaką postawę mają przyjmować wobec bliźnich. Uczy wtedy nas wszystkich, jak Bóg patrzy na ludzi. Odsłania przed nami najgłębsze pragnienie człowieka – być kochanym. Tak bowiem Bóg stworzył człowieka, że nie może osiągnąć pełni człowieczeństwa bez doświadczenia miłości.

Przez cale swoje życie patrzyła na Jezusa i naśladowała Go św. Teresa z Kalkuty. Dla „Anioła ubogich” każdy gest był narzędziem przekazywania miłości bliźniemu. Nie tylko jakieś wielkie przedsięwzięcia niosące ulgę potrzebującym, ale także uśmiech czy podanie ręki były darami miłości. Każda życzliwa uwaga i wszelkie znaki życzliwości, którymi obdarowywała ludzi, budziły w ich sercach radość. Tak było chociażby z człowiekiem na ulicy, który prosił o wsparcie materialne. Gdy zamiast pieniędzy otrzymał od Matki Teresy uścisk dłoni, uśmiechnął się zdziwiony i powiedział z uśmiechem: - Dziękuję! Już prawie zapomniałem, jak to jest – czuć ciepło ludzkiej ręki…

W wieczerniku Jezus ustanawia sakrament Eucharystii, który jest sakramentem miłości. Na krzyżu Jezus oddaje swoje życie w ofierze, aby podnieść człowieka i go zbawić. Okazuje tym samym miłość do końca – do końca życia i bez reszty, całkowicie. „Poprzez ustanowienie Eucharystii podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus nadał temu aktowi ofiary trwałą obecność” (Deus Caritas est, 13). Antycypuje On swoją śmierć i zmartwychwstanie i już w Wieczerniku daje swoim uczniom siebie samego w chlebie i winie, swoje Ciało i swoją Krew jako prawdziwy pokarm (por. J 6, 55). Chrześcijanie posłuszni woli Chrystusa uczestniczą w Eucharystii, w której spotykają swego Pana. On nadal miłuje ich aż do końca, aż po dar ze swego ciała i swojej krwi (Sacramentum caritatis, 1). Wtedy serce uczniów napełnia się Bożą miłością i zostają przynagleni, by kochać na wzór Chrystusa – aż po oddanie życia za swoich przyjaciół (por. J 15, 13). 

Wielu świętych czerpało siłę do miłowania bliźniego z Eucharystii. Uczestniczyli w uczcie miłości, aby jednoczyć się z Jezusem i otwierać się na działanie Jego Ducha miłości. Biorąc wzór z Jezusa składającego się w ofierze i z sercem wypełnionym Bożą miłością mogli służyć innym z pełnym oddaniem. 

Tak czynił kanonizowany 1987 roku Józef Moscati, włoski lekarz, który uczestnictwo w Eucharystii stawiał na pierwszym miejscu. Każdego dnia uczestniczył rano w Mszy świętej i przyjmował Komunię świętą, a potem udawał się do pracy w szpitalu. Gdy wracał do domu, przyjmował pacjentów, w tym wielu ubogich, których wspierał materialnie. Swojej służbie dla chorych i cierpiących oddawał się bez reszty. Jego ofiarne życie przypieczętowała nagła śmierć w gabinecie, w którym przyjmował pacjentów.

Także beatyfikowany w 2020 roku włoski nastolatek Carlo Acutis nie wyobrażał sobie życia bez uczestnictwa w Eucharystii. Pochodził z dobrej rodziny, był przyjacielski, dobrze wychowany. Uważano go za geniusza komputerowego. Ale najważniejsza dla niego była jego ścisła więź relacja z Jezusem Chrystusem. Już jako dziecko chciał uczestniczyć w pełni we Mszy świętej. Jego tęsknota za przyjmowaniem Ciała Chrystusa była tak wielka, że proboszcz pozwolił mu przystąpić do pierwszej Komunii świętej wcześniej, niż było to w zwyczaju. O jego miłości do Eucharystii świadczy powiedzenie: „Eucharystia jest moją autostradą do nieba”. Dlatego codzienne spotkanie z Panem było dla niego wielką radością, nadawało kierunek jego postępowaniu i było źródłem siły w chorobie: „Oddaję całe moje cierpienie Panu, za Papieża, za Kościół, abym mógł iść prosto do raju – bez czyśćca”.

Jesteśmy chrześcijanami. Nosimy imię, które pochodzi od Chrystusa. To nam pozostawia Jezus swój podwójny testament: sprawować Eucharystię – ucztę miłości i naśladować Go w Jego pokornej służbie dla ludzi. Niech udział w ofierze Chrystusa uczyni nas wobec świata wiernymi świadkami Tego, który do końca nas umiłował.

  o. Ryszard Hajduk CSsR Profesor doktor habilitowany, wykładowca na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie oraz w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie – Braniewo