Przeżywamy dzisiaj wielką i pełną radości uroczystość Bożego Narodzenia. Kościół proponuje nam na ten uroczysty dzień trzy formularze Mszy Świętej – w nocy, o poranku i w dzień. Ten przywilej wskazuje na „potrójne narodzenie Jezusa” – pierwsze przyjście Pana to zrodzenie przed wiekami, w wieczności, drugie to zrodzenie Jezusa jako Człowieka w Betlejem, a trzecie, które jest naszym bezpośrednim udziałem, polega na zbawiennym fakcie, że Jezus Chrystus ciągle rodzi się w nas w sposób duchowy i rzeczywisty przez uczestnictwo w Jego życiu. 

Wszystkie krańce ziemi zobaczą zbawienie naszego Boga. Prorok Izajasz („Zbawieniem jest Jahwe” lub „Jahwe, zbaw!”) zajmuje pierwsze miejsce wśród proroków Starego (Pierwszego) Przymierza ze względu na wielką spuściznę literacką oraz doniosłość swej teologii i proroctw mesjańskich („Piąty Ewangelista” – według św. Hieronima). Ciągle przypomina nam myśl, wyrażoną w jego imieniu, że Bóg sam jest zbawieniem Izraela i dlatego naród wybrany powinien w Nim tylko pokładać całą swą ufność, odrzucając pomoc zewnętrzną i przymierza z innymi narodami. Izajasz jest wybitnym prorokiem wiary i nadziei. Odnowa Syjonu i całego narodu izraelskiego dokona się przez ekspiację za grzechy i nawrócenie się do Pana, przez nowy związek miłości i nowe, wieczne przymierze. Dzieło wewnętrznej odnowy i zbawienia dokona się dzięki zadośćuczynieniom Sługi Pańskiego, który stanowi zapowiedź Mesjasza i Odkupiciela wszystkich ludzi z niewoli zła i grzechu. 

Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem? Przepowiednie proroków, w szczególności Izajasza, spełniają się w zamierzonej przez Boga Ojca pełni czasów, kiedy to Panna pocznie i porodzi Syna. Oczekiwano mesjasza, proroka i wybawcę narodu wybranego a „w tych dniach Bóg przemówił do nas przez swojego Syna”, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty i podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi. On, Pierworodny, został przez Boga Ojca ustanowiony „dziedzicem wszystkich rzeczy” i „przez Niego też stworzył wszechświat”. 

A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. Jakkolwiek interpretować Prolog Ewangelii według św. Jana, jest rzeczą oczywistą, że jego refleksja teologiczna idzie dalej niż reszta tekstów z tradycji i teologii Janowej: bóstwo i preegzystencja Jezusa zostają wyrażone bardziej wprost, bezpośrednio i osobowo. W konsekwencji, to nie Ewangelia została napisana, by rozwinąć idee Prologu, ale to Prolog podsumowuje i oświetla Osobę i życie Jezusa, zgodnie z kierunkiem interpretacji nadanym przez czwartą Ewangelię. Chcąc właściwie zrozumieć piękny, ale i trudny w swym filozoficznym przekazie „hymn o Logosie – Słowie”, należy Słowo zastąpić imieniem Jezus. Odwieczne i Osobowe Słowo Boga, Jezus Chrystus, przez Którego wszystko się stało, bo w Nim Było życie, a życie było światłością ludzi, stał się człowiekiem – Dzieckiem i na zawsze zamieszkał wśród nas, ludzi. Przyniósł On nie tylko światło prawdy i mądrość odwieczną, ale przede wszystkim dar odkupienia i zbawienia, abyśmy i my stali się dziećmi Bożymi, dzięki wierze w Jezusa, Syna Boga Ojca i Maryi, i abyśmy z Boga się narodzili. 

„I tak Chrystus – według ks. prof. Czesława Stanisława Bartnika – realizuje razem ze światem i człowiekiem swoją Wielką Drogę: wychodzi od Ojca, staje się Historią Ludzką przez Wcielenie, przetwarza naszą ziemską historię na historię bosko-ludzką i powraca na łono Ojca w komunii Ducha Świętego z człowiekiem i całym światem”.

„Filozofia jest procesem poszukiwania trochę po omacku – próbą zrekonstruowania mapy Logosu na podstawie badania jego nasion i owoców. Jezus zaś objawia sobą pełnię Logosu w człowieku i jest drogą do niego prowadzącą. Logosu, który «nie jest tylko naturalną matematyką wszechświata, ale który stanowi jedność z miłością i dobrem»” (Adam Mateusz Brożyński).

 o. Edmund Kowalski CSsR