Jesteśmy kobietami i mężczyznami, którzy żyjąc w świecie w pełni praktykują rady ewangeliczne: czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Nie nosimy habitu, nie żyjemy w klasztorach, nie tworzymy wspólnot zakonnych. Pracujemy jak wszyscy inni, w szpitalach, w sklepach, w szkołach, na uniwersytetach, w administracji publicznej… Całkowicie  oddani Bogu żyjemy w 100% w świecie. Jesteśmy świeccy – konsekrowani.

Pierwsze świeckie instytuty życia konsekrowanego zaczęły powstawać w pierwszej połowie XX wieku, a oficjalnie uznane zostały przez papieża Piusa XII w 1947 r. Jan Paweł II dostrzegał ich znaczenie i rolę: Duch Święty, przedziwny twórca różnorakich charyzmatów, wzbudził w naszych czasach nowe formy życia konsekrowanego, pragnąc jak gdyby odpowiedzieć zgodnie z opatrznościowym zamysłem na nowe potrzeby, jakie Kościół napotyka dziś w pełnieniu swojej misji w świecie (Jan Paweł II, Vita consecrata, 10).

Nasz charyzmat przypomina atmosferę nazaretańskiego domu: naśladujemy życie ukryte Jezusa. On w Nazarecie nie wyróżniał się ani zajęciem, ani strojem. Był stolarzem. Na co dzień chodził w roboczym ubraniu. Naśladowanie życia ukrytego Jezusa ma jeszcze jedno imię: dyskrecja. Nie ujawniamy faktu bycia osobą konsekrowaną. Nie wiedzą o tym nasze rodziny, przyjaciele, znajomi czy współpracownicy. Dzięki naszemu „ukryciu” możemy docierać do ludzi, którym nie po drodze z kościołem hierarchicznym, do środowisk w których panuje „alergia” na kapłańską sutannę czy zakonny habit. Poprzez świadectwo własnego życia pomagamy im spotkać  Chrystusa. Na tym polega nasze powołanie i misja. Jesteśmy w świecie jak drożdże w cieście. Przemieniamy go od wewnątrz.