Dzisiejsza uroczystość uświadamia nam, że wspólnota Kościoła zbudowana jest na fundamencie apostołów. Pośród apostołów szczególne miejsce zajmowali św. Piotr i św. Paweł, których wspominamy w liturgii. Już na początku modlimy się słowami kolekty, wyrażając tę prawdę: „Boże, Ty nam dałeś dzień świętej radości w uroczystość apostołów Piotra i Pawła, spraw, aby Twój Kościół wiernie zachowywał naukę Apostołów, od których otrzymał zaczątek wiary”. 

Apostołowie i ich następcy głoszą Dobrą Nowinę o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. W Jego imię dokonują znaków i cudów, które potwierdzają, że On prawdziwie zmartwychwstał. Spotkanie z Chrystusem radykalnie zmienia życie każdego człowieka. Tak było w przypadku św. Piotra, który pokornie wyznał miłość Chrystusowi i otrzymał od Niego nowe powołanie. Radykalnie zmieniło się także życie św. Pawła, który z prześladowcy stał się Apostołem Narodów. Głosił on Chrystusa zmartwychwstałego poganom. 

W dzisiejszą uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła Chrystus pyta każdego z nas o naszą wiarę i miłość do Niego. Apostołowie Piotr i Paweł za wiarę i z miłości do Chrystusa ponieśli męczeńską śmierć. Wytrwali w wierności Chrystusowi aż do końca. Razem z nimi cieszymy się ich chwałą nieba. Ich świętość wzywa nas, abyśmy także i my stawali się ludźmi świętymi. Poprzez wiarę w Jezusa Chrystusa jako Syna Bożego i Mesjasza oraz przyjęty sakrament chrztu zostajemy włączeni we wspólnotę Kościoła. Żyjąc w tej wspólnocie, każdego dnia musimy odpowiadać na pytanie, kim jest dla nas Jezus Chrystus. Przyjęcie Chrystusa jako Syna Bożego i Zbawiciela prowadzi do zbawienia. Od początku Chrystus opiekuje się swoimi uczniami i wyzwala ich z różnych niebezpieczeństw. Św. Piotr doświadcza cudownego uwolnienia z więzienia, a św. Paweł jest pewny nagrody w postaci życia wiecznego. Apostołowie wiedzą, mimo prześladowań i grożącej im męczeńskiej śmierci, że Chrystus, w którego uwierzyli i którego głosili, ich nie zawiedzie. Mają świadomość, że głoszenie Ewangelii było wystąpieniem w dobrych zawodach. Po ukończeniu biegu życia otrzymają wieniec sprawiedliwości od samego Chrystusa. Będzie nim dar życia wiecznego. 

We współczesnym świecie wielu ludzi coraz częściej nie przyznaje się do Jezusa jakby z automatu, z powszechnym prądem laicyzacji, świata bez Boga. Mnożą się jawne i ukryte odstępstwa tych, którzy w Kościele nie potrafią już dostrzec miłości i prawdy, a jedynie – być może z naszej winy – grzech i zgorszenie. I w tym zmienionym kontekście naszego życia i społeczeństwa Jezus stawia nam bardzo osobiste pytanie: A wy za kogo mnie uważacie? Wobec pytania o to, kim jest Jezus, żaden człowiek nie może przejść obojętnie. Również uczniowie Jezusa muszą odpowiedzieć na to pytanie. Jezus oczekuje osobistej odpowiedzi od każdego swojego ucznia. 

Szymon po wyznaniu wiary w Jezusa jako Mesjasza i Syna Bożego otrzymuje nowe imię i nowe zadania. Ma stać się Piotrem, czyli skałą (opoką), na której będzie zbudowany cały Kościół. Otrzymuje także klucze do królestwa Bożego. Jest to symbol przekazania władzy, którą Piotr będzie sprawował w Kościele. Będzie dysponował władzą sługi, to znaczy będzie kierował i rozporządzał domem swojego Pana zgodnie z Jego wolą, ale także zgodnie z własnym odpowiedzialnym rozeznaniem. Misja Piotra nie wygasła wraz z jego śmiercią. Ona została przekazana wszystkim następcom św. Piotra, czyli każdemu papieżowi. 

Szaweł, młody i wykształcony wyznawca prawa mojżeszowego, któremu ukazał się Zmartwychwstały Pan pod Damaszkiem, stał się Jego świadkiem. Św. Paweł stał się uczniem Chrystusa i Jego głosicielem dla wszystkich narodów. Był mistykiem cały zanurzony „w Chrystusie”. W ten sposób łączył w sobie to, że był prorokiem, trzeźwym myślicielem o szerokich perspektywach, człowiekiem umiejącym wymagać i jednocześnie być tolerancyjnym. 

Prośmy słowami dzisiejszego uroczystego błogosławieństwa, „aby Bóg umocnił naszą wiarę”, niech pobudzi nas do dawania chrześcijańskiego świadectwa, „abyśmy zyskiwali braci dla Chrystusa”, a święci apostołowie Piotr i Paweł niech nam „pomogą dojść do ojczyzny, do której weszli przez męczeństwo”.

o. Andrzej Makowski CSsR  Przełożony domu zakonnego, prefekt Tirocinium Pastoralnego Prowincji Warszawskiej Redemptorystów w Lublinie oraz wykładowca homiletyki w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie – Lublin