Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga 

Kościół święty kilka razy w roku zaprasza nas do myślenia o niebie. Dziś jest właśnie taki dzień, kiedy chcemy popatrzeć w niebo i pomyśleć o niebie. Dzisiaj coraz rzadziej myślimy o niebie. Jest nam coraz lepiej na ziemi, coraz lepiej się czujemy, w zasadzie niczego nam nie brakuje poza pewnymi drobiazgami. Przynajmniej u nas, w Polsce. Gdzieś indziej pewnie jest trochę inaczej, bo ludzie cierpią głód, bo toczą się konflikty zbrojne itd. Ale u nas? Dlatego dobrze, że dziś w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego jesteśmy zaproszeni, aby pomyśleć choć przez chwilę o niebie. 

Dobrze jest znać cel naszej ziemskiej wędrówki, dobrze jest nie zgubić tego, co zasadnicze w naszym życiu. My żyjemy na tej ziemi, walczymy o wiele rzeczy, ale przecież wiemy, że życie każdego z nas ma swój kres, że każdy z nas umrze. I stąd pytanie, o to co dalej? Żyjemy na ziemi, ale tu na ziemi nie ma naszej ojczyzny. Idąc za intuicją św. Pawła, powiemy, że tu na ziemi żyjemy na wygnaniu, bo nasza ojczyzna jest w niebie. Chrystus wstępuje w niebo, idzie do domu Ojca, wraca do początku i bardzo pragnie, abyśmy i my byli tam, gdzie On jest. 

Pierwsze czytanie z Dziejów Apostolskich opisuje moment wniebowstąpienia Jezusa w obecności uczniów. Bardzo ciekawy jest ten opis wstępowania Chrystusa do nieba. Zwróćmy uwagę, że uczniowie uporczywie wpatrują w Niego (w Jezusa), jak wstępuje do nieba. Są naocznymi świadkami tego niecodziennego wydarzenia. I kiedy tak wpatrują się uporczywie w niebo, zjawiają się dwaj mężowie w białych szatach, którzy mówią do uczniów: Dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? 

Zatrzymajmy się przez chwilę nad tym zdaniem. Wydaje się, że czasami mamy taką tendencję – zwłaszcza w sprawach naszej wiary – aby stać i wpatrywać się w niebo, aby być trochę „zawieszonymi”, czasami nawet uciekać od realnego życia i jego problemów. A tu słyszymy słowa aniołów, jakby zaproszenie, aby brać na serio życie, aby od niego nie uciekać, ale realnie je oceniać. To bardzo ważna wskazówka dla nas. Z jednej strony jesteśmy zaproszeni, aby spoglądać w niebo, a z drugiej strony, aby nie uciekać od realnego życia. Trzeba, abyśmy się angażowali w ten nasz świat i czynili go lepszym, bo przecież przez ten świat idziemy do nieba. Kiedyś jeden z dziennikarzy zapytał św. Matkę Teresę z Kalkuty, czy ten świat może być lepszy. Matka Teresa odpowiedziała bardzo prosto:

„Jeśli ja zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby każdego dnia uczynić coś dobrego, i ty postarasz się zrobić każdego dnia coś dobrego, to ten świat będzie lepszy”. 

Warto zwrócić uwagę na psalm responsoryjny dzisiejszej liturgii. Refren tego psalmu brzmi: „Pan wśród radości wstępuje do nieba”. W normalnym świecie jest tak, że kiedy kogoś żegnamy, to towarzyszy nam smutek, a nie radość. Żegnamy się z kimś, kto jest dla nas drogi, ważny i odczuwamy smutek, że musimy się rozstać. A tu słyszmy coś zaskakującego, to jakby zaproszenie do radości: Wszystkie narody klaskajcie w dłonie, radosnym głosem wykrzykujcie Bogu… Bóg wśród radosnych okrzyków wstępuje do nieba. Wydaje się to trochę dziwne. Trzeba nam zrozumieć, że Chrystus po tym, jak wypełnił swoją misję na ziemi, wraca do swojego Ojca, którego miłuje, wraca do swojego domu, do domu Ojca. Stąd to zaproszenie kierowane do nas, abyśmy się z Nim radowali. Musimy też pamiętać, że Chrystus idzie nam przygotować miejsce. Mówi do nas: W domu mojego Ojca jest mieszkań wiele, gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. 

Warto zwrócić uwagę jeszcze na jeden aspekt – sądzę, że bardzo ważny. Zobaczmy, że kiedy Chrystus żył pośród nas, to był obecny tylko w tym jednym konkretnym miejscu swojej obecności. A kiedy wstąpił do nieba, może być obecny w każdym miejscu i w każdym czasie z nami, w każdym zakątku ziemi. To bardzo ważne dla nas, którzy żyjemy na tej ziemi i bardzo często prosimy, aby On był z nami, był obecny w naszych codziennych sprawach życia. 

I zobaczmy jeszcze Ewangelię dnia dzisiejszego. Czytamy w niej: Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie. Tak, Jezus wstępuje do nieba, ale to my, jego uczniowie, zostajemy na ziemi i mamy wszędzie głosić Jego Ewangelię. Słyszymy tu bardzo wyraźne zaproszenie do zaangażowania się w życie, w świadectwo naszego życia chrześcijańskiego, zaproszenie do bycia przedłużeniem w tym świecie Jezusa Chrystusa. I bardzo ważne przypomnienie: Pan będzie współdziałał z nami i potwierdzał naukę znakami. A więc nie idziemy sami, nie jesteśmy skazani na samotność, na opuszczenie. On nam będzie towarzyszył i wspierał swoją łaską. Tak więc zapalmy się dziś, w tę uroczystość Wniebowstąpienia, do bycia świadkami Jezusa w tym świecie. Postarajmy się w tym świecie czynić każdego dnia małe dobro, abyśmy kiedyś znaleźli się w gronie szczęśliwych w domu naszego Ojca.

o. Ryszard Bożek CSsR Wykładowca liturgiki w Wyższym Seminarium Duchowym Redemptorystów w Tuchowie oraz misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Tuchów