Praca jednego z moich znajomych wymaga częstego latania samolotem. Podobnie jak wielu z tych, którzy często latają samolotem, mój znajomy popadł w rutynę. Wsiada do samolotu, zajmuje miejsce w klasie biznesowej, zapina pasy, pije kawę, przegląda gazetę, szczególnie sekcję z wiadomościami finansowymi. Lata tak często, że nie zwraca już uwagi na instrukcje bezpieczeństwa podawane przez stewardesy: gdzie są drzwi awaryjne, oświetlenie podłogowe przy wyjściach, zapięte pasy bezpieczeństwa itp. Mówi:

„Znam te instrukcje na pamięć. Ignoruję je, popijam kawę, czytam raporty i robię notatki na nadchodzące spotkanie”.

Niedawno podczas lotu do Pragi, gdy samolot zaczął obniżać wysokość i schodzić do lądowania, pilot zakomunikował: „Możemy mieć problem z lądowaniem. Nie jestem pewien, czy podwozie się otworzy... Musimy krążyć nad Pragą... Trzeba pozbyć się nadmiaru paliwa ... Proszę postępować zgodnie z instrukcjami stewardes…”.

„Tym razem słuchałem z uwagą instrukcji dotyczących wyjść awaryjnych, kamizelek ratunkowych, oświetlenia podłogowego – mówił mój znajomy. Wiedziałem, że jeśli się rozbijemy, przestrzeganie tych instrukcji może być kwestią życia i śmierci”.  

Taka już jest ludzka przywara, że słowa dobrze nam znane, ale wypowiedziane w jakimś szczególnym czasie, mają inną nośność, wywierają na nas właściwe wrażenie i wpływają na nasze życie. 

Uczniowie poszli z Jezusem na miejsce odludne, na górę Tabor, relacjonuje Ewangelista. Na tej górze dostali więcej niż się spodziewali. Przez chwilę mieli okazję zobaczyć, jak wyjątkowy był Jezus. Piotr, Jakub oraz Jan ujrzeli Jezusa w chwale Ojca i usłyszeli ojcowski głos: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie. 

Nam, żyjącym tyle lat od tamtego wydarzenia, nie jest dane doświadczyć aż tak spektakularnego objawienia się chwały Jezusa jak to miało miejsce w przypadku apostołów. Natomiast to, co dociera do nas z Ewangelii, to pouczenie, głos: Jego słuchajcie! 

Panie, dobrze, że tu jesteśmy… – gotowi jesteśmy powtórzyć za apostołami, my zgromadzeni na współczesnej duchowej górze Tabor, jaką jest Msza Święta. Dobrze, bo możemy usłyszeć Twoje słowa Panie, słowa pełne miłości i pokoju. 

Wiele słów Jezusa jest nam dobrze znanych, nabierają one jednak szczególnego znaczenia w ważnych dla nas wydarzeniach życia. Chociażby w tym czasie koronawirusa, kiedy zagrożeni możliwością zarażenia się, obawiający się o nasze środki do życia, o pracę, Ewangelia dzisiejsza wzywa nas do ciągłej przemiany na ludzi bardziej wrażliwych i solidarnych. Przemiana na ludzi bardziej ewangelicznych w naszym myśleniu i czynach to ciągłe wyzwanie chrześcijańskiej duchowości, podejmowane przez nas po to, by obłoki świetlane i chmury szczęścia religijnych uniesień nie zabrały nam sprzed oczu ludzkich cierpień i bólu. 

Adolfo Nicolás, były generał jezuitów, mówił do nowicjuszy:

„Całe życie jest procesem. Jesteśmy jak kawałek chleba albo kielich wina, które zostają przemienione w Ciało i Krew. Również my zostajemy przemienieni w Chrystusa. On staje się zasadą naszego życia i ostatecznym jego celem. Chodzi więc o proces przemiany”. 

Przychodzimy na górę Tabor, na Eucharystię, na to miejsce świetlane, by uczestniczyć w eucharystycznej przemianie Chrystusa. Mocą Eucharystii i przemienieni światłem Chrystusowego słowa, możemy mieć rzeczywisty wpływ na świat, w którym żyjemy.

 o. Andrzej Szorc CSs Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Gdynia