XI niedziela zwykła - 12 czerwca12-06-2016 08:41 •
Ks. Stanisław Rząsa
Fundamentem jedności z Panem Bogiem jest uznanie w pokorze swojej grzeszności. Dzisiejsza liturgia słowa podaje podstawowe zasady, jakimi powinien kierować się chrześcijanin, który pragnie otrzymać łaskę przebaczenia grzechów i podążać drogą do zjednoczenia z Bogiem. Księga Samuela, przywołując przykład króla Dawida zaznaczy, że należy przede wszystkim zacząć od dostrzeżenia grzechu i upokorzenia się przed Bogiem. Święty Paweł w Liście do Galatów powie
o życiu wiarą, dzięki której zanurzamy się w męce Chrystusa. Żal za grzechy i wiara powinny być wzbogacone miłością, o czym przypomni nam dziś Chrystus w perykopie ewangelicznej.
Słuchając opisu o grzesznej kobiecie, starajmy się ogarnąć miłością Pana Boga i człowieka.
Jezus chodzi na wesela i przyjęcia, mówi o nich w przypowieściach. Jego zaś uczty, te z przypowieści czy z rzeczywistości, nie są spokojne. Zawsze bywają zakłócone jakimś zdarzeniem – czy to niedostatek wina, człowiek bez szaty godowej, czy inne...
Tym razem pobyt na uczcie weselnej zakłóca publiczna grzesznica, a dokładniej kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne (por. Łk 7, 37).
Nie wiemy, czy była to Maria Magdalena, czy Maria – siostra Łazarza, czy też jakaś inna kobieta. Jest tu bez imienia. Postać anonimowa. W mieście znają ją – to grzesznica. Według takiej opinii takich kobiet jest i dzisiaj we współczesnym świecie dużo; mężczyzn tego rodzaju będzie pewnie o wiele więcej.
Uważajmy ją więc za przedstawicielkę tych, którzy popełniają grzech i przyznają się do niego.
Szymon zaś reprezentuje tych, którzy myślą o sobie, że są sprawiedliwi i dlatego mogą pogardzać innymi. On ma w swoim domu Jezusa, ale przyjął Go bez miłości, bez szacunku, na jaki mogli liczyć goście wchodzący do czyjegoś domu. Przyjął Jezusa bez jakiegokolwiek znaku wiary w to, że jest prorokiem…
Gdyby był prorokiem – myśli sobie – z pewnością wiedziałby, kim jest ta kobieta. Szymon jest więc człowiekiem bez wiary i bez miłości. Takim, jakimi są we współczesnym świecie przeciętni chrześcijanie, którzy niewiele czynią, aby pozyskać przyjaźń Jezusa i ją utrzymać. Myślą sobie, że jej nie potrzebują, że nie mają grzechu – co jest, jak wiemy, najgorsze ze wszystkiego.
Kobieta przychodzi do domu z grzechami, ale i z wiarą w Chrystusową moc i dobroć. Wierzy, że Jezus jej nie potępi jak inni. To właśnie przeświadczenie o dobroci Jezusa rodzi w niej miłość, a ta przejawia się w czynach – które tak bardzo przypominają podstawowe elementy naszej spowiedzi.
Okrywając pocałunkami stopy Jezusa – wyznaje pokorną wiarę, szczerą miłość do Jezusa, którego grzechami obrażała. Łzy są kąpielą jej duszy i oddają całą grzeszną przeszłość. Drogocenny olejek jest obrazem chęci zadośćuczynienia wszystkiego, aby naprawić krzywdy. Włosy natomiast są oznaką poświęcenia, oddania całej swojej osoby na służbę Chrystusowi.
Jezus powiedział: Kto wiele miłuje, temu wiele się odpuszcza. Kto chce otrzymać odpuszczenie wszystkich grzechów, musi dać Bogu wszystko, wyzbyć się wszystkiego, co Mu się w nas nie podoba oraz wszystko radośnie ofiarować, czego od nas wymaga
Jezus chodzi na wesela i przyjęcia, mówi o nich w przypowieściach. Jego zaś uczty, te z przypowieści czy z rzeczywistości, nie są spokojne. Zawsze bywają zakłócone jakimś zdarzeniem – czy to niedostatek wina, człowiek bez szaty godowej, czy inne...Tym razem pobyt na uczcie weselnej zakłóca publiczna grzesznica, a dokładniej kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne (por. Łk 7, 37).
Nie wiemy, czy była to Maria Magdalena, czy Maria – siostra Łazarza, czy też jakaś inna kobieta. Jest tu bez imienia. Postać anonimowa. W mieście znają ją – to grzesznica. Według takiej opinii takich kobiet jest i dzisiaj we współczesnym świecie dużo; mężczyzn tego rodzaju będzie pewnie o wiele więcej.
Uważajmy ją więc za przedstawicielkę tych, którzy popełniają grzech i przyznają się do niego.
Szymon zaś reprezentuje tych, którzy myślą o sobie, że są sprawiedliwi i dlatego mogą pogardzać innymi. On ma w swoim domu Jezusa, ale przyjął Go bez miłości, bez szacunku, na jaki mogli liczyć goście wchodzący do czyjegoś domu. Przyjął Jezusa bez jakiegokolwiek znaku wiary w to, że jest prorokiem…
Gdyby był prorokiem – myśli sobie – z pewnością wiedziałby, kim jest ta kobieta. Szymon jest więc człowiekiem bez wiary i bez miłości. Takim, jakimi są we współczesnym świecie przeciętni chrześcijanie, którzy niewiele czynią, aby pozyskać przyjaźń Jezusa i ją utrzymać. Myślą sobie, że jej nie potrzebują, że nie mają grzechu – co jest, jak wiemy, najgorsze ze wszystkiego.
Kobieta przychodzi do domu z grzechami, ale i z wiarą w Chrystusową moc i dobroć. Wierzy, że Jezus jej nie potępi jak inni. To właśnie przeświadczenie o dobroci Jezusa rodzi w niej miłość, a ta przejawia się w czynach – które tak bardzo przypominają podstawowe elementy naszej spowiedzi.
Okrywając pocałunkami stopy Jezusa – wyznaje pokorną wiarę, szczerą miłość do Jezusa, którego grzechami obrażała. Łzy są kąpielą jej duszy i oddają całą grzeszną przeszłość. Drogocenny olejek jest obrazem chęci zadośćuczynienia wszystkiego, aby naprawić krzywdy. Włosy natomiast są oznaką poświęcenia, oddania całej swojej osoby na służbę Chrystusowi.
Jezus powiedział: Kto wiele miłuje, temu wiele się odpuszcza. Kto chce otrzymać odpuszczenie wszystkich grzechów, musi dać Bogu wszystko, wyzbyć się wszystkiego, co Mu się w nas nie podoba oraz wszystko radośnie ofiarować, czego od nas wymaga
© 2009 www.parafia.lubartow.pl