Co Bóg musi

Pewna kobieta poinformowała mnie, że straciła wiarę, bo Pan Bóg jej nie wysłuchał. Ona się modliła o zdrowie dla męża, a mąż dalej chory.

Pomyślałem sobie, że przy takiej logice wiarę powinien stracić przede wszystkim Pan Jezus, bo przecież w Ogrójcu modlił się, żeby Ojciec oddalił kielich nadchodzącej męki – a On nie oddalił. Przeciwnie – Jezus musiał wypić ten kielich do ostatniej kropli.

– Ale po co to? Naprawdę musiało tak być? – zapyta jeden z drugim mądraliński. – Nie dało się jakoś tak nieinwazyjnie, tolerancyjnie? Po co ta krwawa miazga, nie można było się dogadać?

No widać nie dało się! Jezus mówił w Getsemani: „Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich” (Mt 26,39). Skoro Ojciec Syna nie wysłuchał, to znaczy, że nie było możliwe.

Znajomy powiedział mi kiedyś, że konieczność męki Chrystusa zrozumiał po lekturze pierwszej części „Opowieści z Narnii”. Bo tam lew Aslan, literacki odpowiednik Jezusa, poświęca się, żeby ratować chłopaka o imieniu Edmund. Ten chłopak zdradził, przez co, zgodnie z umową, przeszedł pod panowanie złej czarownicy. „Byłem przy spisywaniu tej umowy” – warknął lew, gdy demoniczna czarownica domagała się oddania jej zdobyczy. Jedynym na to sposobem było dobrowolne oddanie się lwa w zastępstwie chłopaka. Taka transakcja wydała się czarownicy znakomita, zwłaszcza że i tak po uśmierceniu Aslana spodziewała się pokonać wszystkich jego zwolenników.

Ta historia rzeczywiście nieźle, choć w uproszczony sposób, wyjaśnia „konieczność” cierpienia Boga. Bóg nigdy nie blefuje i zawsze mówi prawdę. Gdy ostrzegał, że nieposłuszeństwo wobec Niego skończy się tragicznie, to nie było to jak lamenty KODziarzy o końcu demokracji w Polsce. To była rzetelna przestroga i prośba jednocześnie: „Nie rób sobie, człowieku, krzywdy, zaufaj Mi”. A że ludzie nie zaufali i wybrali po swojemu, to sami ściągnęli na siebie nieszczęście. Taka była „umowa” – a Bóg szanuje swoje słowo. „Nie może się zaprzeć siebie samego” (2 Tm 2,13). To, by tak rzec, kwestia Jego honoru. Ale mimo to znalazł sposób, żeby nas z tego wyciągnąć. W zastępstwie za nas wydał się złu, pozwalając mu wyładować na sobie całą furię.

Diabeł pewnie wyobrażał sobie, że ukrzyżowanie Jezusa to jego największy triumf. I miałby rację, gdyby nie to, że Chrystus zmartwychwstał. Tego nie było w planie. To kompletnie nie pasowało do jakiegokolwiek scenariusza. I do dziś nie pasuje. Zawsze jest tak, że gdy ktoś ze szczętem przegrał, to już nie wygra. Zabity jest odfajkowany. Zmartwychwstanie wywraca tę zasadę. Mówią czasem ludzie, że co nam z tego zmartwychwstania, skoro i tak ciągle cierpimy i umieramy.

E, tam, umieramy. Dla tych, którzy wybierają Chrystusa, to już tylko cień śmierci, chwilowy dyskomfort wynikający z ciasnoty drzwi wiodących do wiecznego szczęścia. Ale potem…

Apostoł zapewnia, że „cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić” (Rz 8,18). Kto szczerze w to wierzy, temu żadna niedogodność nie przyćmi radości zmartwychwstania.

Tata razi

Włosi obchodzą Dzień Ojca w uroczystość św. Jozefa (ech, gdyby tak też u nas). Dyrekcja jednego z mediolańskich przedszkoli doszła jednak do wniosku, że u nich nie będzie tego dnia rysowania laurek dla tatusiów i w ogóle żadnego świętowania z tej okazji. Dlaczego? Otóż dlatego, że do przedszkola tego chodzi dziecko, które ma dwie „mamy”. Dwie lesbijki, które codziennie przyprowadzają maleństwo do przedszkola, mogłyby poczuć się urażone. A że to oburzyło pozostałych rodziców? Tamtejsze kuratorium uznało, że sposób świętowania Dnia Ojca i Dnia Matki zależy od decyzji wychowawców, „którzy organizują proces dydaktyczno-wychowawczy na podstawie wrażliwości swojej i dzieci”. Cóż – niech się rodzice nie dziwią. Skoro pozwolili na to, że już wcześniej w miejsce słów „matka” i „ojciec” władze Mediolanu wprowadziły do szkolnych dyrektyw terminy „rodzic nr 1” i „rodzic nr 2”, to teraz mają następny krok. Może by jednak przekonali tamte dwie „mamy”, że jedna z nich jest tatą? Bo przecież w świetle ideologii gender to nie wygląd i funkcje organizmu, lecz chęć szczera czyni z ciebie mężczyznę albo kobietę. Albo bezpłciowca, albo wielo- płciowca, albo co tam ci się spodoba. I jak się kto postara, to jego dziecko będzie mogło codziennie przynosić mu laurkę.

Dar milczenia

„Obrońcy czci” Lecha Wałęsy nie ustają w nagabywaniu Kościoła, aby wypowiedział się (z poparciem) w sprawie byłego prezydenta. Adam Szostkiewicz zarzucił w „Polityce” Kościołowi, że milczy w sprawie swojego „wiernego syna”, co, jego zdaniem, wynika z chęci lojalności wobec partii rządzącej. Ale niby co by Kościół miał powiedzieć? Że Wałęsa jest czysty jak łza, gdy nie jest? Więcej dla Wałęsy, niż milczeć, nie można zrobić.