Głód na serce

Michał Boni, były minister, a obecny europoseł największej frakcji w Parlamencie Europejskim, zasłynął przed tygodniem dumną deklaracją: „Dziś moja całodobowa głodówka rotacyjna w walce posłów PE o wolność Nadii Sawczenko”. Chodzi o ukraińską pilotkę, uprowadzoną do Rosji i oskarżoną tam o rzekomą zbrodnię popełnioną w Donbasie.

„Ofiara” Boniego wywołała śmiech na cały internet. Już samo pojęcie „głodówka rotacyjna” do tej pory funkcjonowało jedynie w dowcipach o „bohaterach” udających strajk głodowy. Ale Boni pokazał przy okazji, jaki jest sposób myślenia polityków PE, którzy biorą duże pieniądze za robienie polityki, a zamiast tego chwytają się pustych gestów. Pustych, bo taka głodówka, nawet gdyby i nie była „rotacyjna”, nie ma żadnej wartości, a za to obnaża bezsilność „demonstrantów”. To tak, jakby nadziany właściciel firmy demonstracyjnie żebrał na ulicy, aby zaprotestować przeciw kiepskim zarobkom swoich pracowników. Masz, chłopie, możliwości, to je wdrażaj, a nie pokazuj, jaki z ciebie „empatyk”. Można sobie wyobrazić, jaki ubaw mieli na Kremlu, gdy usłyszeli, jakie też „sankcje” przeciw Rosji wymyślili europosłowie.

Ta sprawa wypłynęła u progu Wielkiego Postu i stanowi ciekawy kontrast między myśleniem „świata” a wartościami duchowymi. Bo choć z pozoru „głodówka rotacyjna” przypomina nieco post, to do prawdziwego postu ma się tak, jak trzymanie kciuków za chorego do zaaplikowania mu skutecznego lekarstwa. Post jest skutecznym lekarstwem, i to tak bardzo, że – zgodnie z zapewnieniem Jezusa – w połączeniu z modlitwą doprowadza do eksmisji nawet najbardziej uparte złe duchy. I pewnie dlatego też tak trudno wielu ludziom podjąć post – „ktoś” im mocno przeszkadza. To znamienne, że wielu jest takich, co bez problemu głodują dla utrzymania linii, dla kondycji, dla zdrowia – ale nie potrafią zdobyć się na post. Są też miliony wegetarian i innych wyznawców kultu zwierząt, którzy odmawiają sobie mięsa, a niektórzy nawet nabiału czy innych rzeczy – ale o poście u nich nawet mowy nie ma.

Mój znajomy, który wiele pości o chlebie i wodzie (to jakiś nadzwyczajny dar i osobiste wezwanie dla tego człowieka), powiedział kiedyś: „Ja nie rozumiem postu, ale zauważyłem, że gdy poszczę, nie potrafię zapomnieć o Bogu”.

Pewnie dopiero w przyszłym życiu w pełni zrozumiemy dokładnie, o co chodziło z tym postem, ale tu powinno wystarczyć już to, że post wymyślił sam Bóg i zaleca go nam w Piśmie Świętym. Wielu może potwierdzić, że gdy podjęli post w jakiejś intencji – na przykład za swoje pogubione życiowo dzieci – skutki były zdumiewające.

Świat dziś odrzuca post bardziej niż kiedykolwiek, bo pości chrześcijanin radykalny, a radykalizm uznano za synonim fanatyzmu. Człowiek poszczący jest złym klientem, po co światu taki gość, który nie kupuje tyle, co wszyscy. Świat preferuje najedzoną nijakość, kocha konsumentów, co się nabiorą na każdą reklamę i kupią każdy chłam. Ale to tym bardziej pokazuje, jak wielką wartością jest post.

Lżej na żołądku, a jaśniej w sercu. I w głowie.