Michał – pogromca złego ducha
To jeden z najpotężniejszych duchów niebieskich. Etymologia imienia Mik?-el wskazuje na kogoś, kto jest związany tylko z Bogiem i bezgranicznie Bogu oddany. Stał się „opiekunem” Kościoła.
To nie Bóg potrzebuje aniołów, ale nasza słabość. Człowiek ma przeciwnika – zanim człowiek doświadczy ataków złego ducha, a także podczas kuszenia, zakulisowo, niewidzialnie, jakby na zapleczu, rozgrywa się walka między naszym kusicielem i naszym obrońcą. Złe duchy posługują się podstępem, przebiegłością i zasadzkami. Jako ludzie potrzebujemy wsparcia, dodatkowej obrony, by w te zasadzki nie wpaść.
Święty Michał Archanioł niejako za kulisami broni nas przed atakami złego, neutralizuje je, osłabia, a nawet uniemożliwia. To on ujawnia podstęp i przebiegłość szatana, demistyfikuje jego plany i działanie, a zarazem umacnia człowieka w godzinie walki. Skuteczność jego orędownictwa płynie ze zjednoczenia jego woli z wolą Boga. Zna on skutki odłączenia się od Boga na przykładzie zbuntowanych aniołów, wyprasza więc dla ludzi łaski potrzebne do trwania przy Bogu i jego przykazaniach. Dzięki swej anielskiej naturze św. Michał może pośrednio i zewnętrznie wpływać na wolę i rozum, bezpośrednio zaś na wyobrażenia i władze zewnętrzne człowieka. Przez swoje działanie może pomagać ludziom w sposób fizyczny.
Błogosławiony ks. Bronisław Markiewicz zachęcał: „Stójmy przy św. Michale Archaniele dzierżącym zwycięską ręką chorągiew Krzyża Chrystusowego i pamiętajmy, że pod tą chorągwią, idąc naprzód i walcząc, pokonamy szczęśliwie wszystkie zasadzki i napaści złego ducha”. Zapraszał, by każdy człowiek obrał św. Michała za patrona. Dziś możemy to uczynić także na sposób zewnętrzny, przez przyjęcie szkaplerza św. Michała Archanioła podczas trwającej w Polsce peregrynacji figury św. Michała Archanioła z Groty Objawień w Monte Sant’Angelo.
Rafał – oznacza Bóg uzdrawia
„Bóg swoim aniołom dał rozkaz o tobie, aby Cię strzegli na wszystkich twych drogach. Na rękach będą Cię nosili, abyś nie uraził swej stopy o kamień”. Te słowa Psalmu 91 o aniele, który niesie nas na rękach (skrzydłach), zawsze poruszały ludzi. Jego ochrona oznacza, że czuwa nad nami. Jesteśmy niejako okryci jego uzdrawiającą obecnością, aby nie trafiły nas wrogie strzały agresywnych ludzi i nie zaszkodziła nam trucizna zgorzkniałych emocji. Takim aniołem jest św. Rafał Archanioł. Imię Rafael – Bóg (El) uzdrawia (rafa) oznacza jego główne zadanie, powierzone mu przez Opatrzność Bożą, czuwającą nad Izraelitami na wygnaniu. Uzdrawiające działanie Rafała dotyczyło nie tylko wyleczenia oczu ojca Tobiasza przy użyciu rybiej żółci, ale także uwolnienia przyszłej żony tego młodzieńca od wpływu złego ducha. „Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański” (Tb 12, 15) – tak przedstawił się wobec zdumionych członków całego rodu towarzysz Tobiasza po wykonaniu swojego zadania. Gdy ci przerażeni upadli przed nim na twarz, uspokoił ich i powiedział: „Uwielbiajcie Boga po wszystkie wieki! To, że byłem z Wami, nie było moją zasługą, lecz było z woli Bożej. Jego uwielbiajcie przez wszystkie dni i Jemu śpiewajcie hymn! (…) oto ja wstępuję do Tego, który mnie posłał” (Tb 12, 17-20). W ten sposób „posłaniec Boży”, czyli „anioł Pański”, ujawnił swoją naturę i równocześnie „miejsce stałego pobytu” – w pobliżu Boga, gotów na jego wezwanie.
Gabriel – Boży listonosz
„W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi imieniem Józef z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja” (Łk 1, 26-28). Maryja znała imię anioła, który został do niej posłany od Boga. To św. Gabriel, ten sam, który został wysłany z misją do Zachariasza. Prawdopodobnie to jedyne stworzenie z wtajemniczonych przez Boga w misterium wcielenia, jeszcze przed jego dokonaniem. Inni aniołowie dowiedzą się o tym nieco później. Pojawią się w noc narodzenia w Betlejem. Sentencja, którą św. Gabriel kończy swoje poselstwo, brzmi: „Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Jeśli Bóg zechce coś uczynić, na pewno to uczyni, choćby z punktu widzenia ludzkiej oceny było to zupełnie niemożliwe do zrealizowania.
Zaprasza nas do zaufania Panu Bogu mimo wszystko. On jest tym, do którego zawsze należy ostatnie zdanie.