1. Nieustanny związek z papiestwem

Najważniejszą cechą wspomnianych objawień jest fakt, że Maryja ukazała się w Fatimie w odpowiedzi na gorące prośby zanoszone do Nieba przez Ojca Świętego Benedykta XV. W ten sposób, jak to wykazałem w swojej książce pt. „Orędzie fatimskie w życiu Kościoła i nauczaniu papieży, 1917-1997”, Jej interwencja rozpoczęła związek z papiestwem stale pogłębiany podczas pontyfikatów kolejnych Następców św. Piotra.

Jednak najbardziej znaczący postęp w przyjęciu przez Papieży orędzia Maryjnego dokonał się za pontyfikatu Jana Pawła II podczas Roku Jubileuszowego 2000, kiedy to Fatima spotkała się z największym dotąd uznaniem ze strony Papieża Polaka, a to za sprawą trzech bezprecedensowych inicjatyw Ojca Świętego, które opisałem w książce wydanej 2001 roku: „Fatima w trzecim tysiącleciu”.

Po pierwsze, 13 maja 2000 r. Jan Paweł II przybył do Fatimy, aby dokonać tam beatyfikacji dwojga z trojga pastuszków wybranych do przyjęcia orędzia Maryjnego: Franciszka i Hiacynty. Po drugie, 26 czerwca na polecenie Papieża ks. kard. Joseph Ratzinger ujawnił treść trzeciej tajemnicy fatimskiej opatrzonej jego komentarzem teologicznym. Wreszcie 8 października Jan Paweł II dokonał bezprecedensowego aktu zawierzenia Matce Bożej trzeciego tysiąclecia przed słynną figurą Maryi sprowadzoną na jego prośbę z fatimskiego sanktuarium do Watykanu.

Czyż Matka Boża kiedykolwiek wcześniej odpowiedziała tak na wołanie Arcypasterza wszystkich wiernych w tragicznych chwilach 1917 roku, kiedy to piekło pierwszej wojny światowej osiągnęło swe apogeum w strugach padającego nieustannie deszczu i oparach śmiercionośnych gazów bojowych? Po tym, jak wszelkie próby negocjacji pokojowych podejmowane przez Benedykta XV okazały się bezskuteczne, Papież wystosował list pasterski do całego katolickiego świata, datowany na 5 maja 1917 r., w którym wzywał do podjęcia żarliwej modlitwy o pokój do Najświętszego Serca Jezusowego przez wstawiennictwo błogosławionej Dziewicy Maryi, „Matki miłosierdzia, wszechmogącej przez łaskę”. W tym samym czasie Ojciec Święty nakazał dołączenie do Litanii Loretańskiej wezwania „Królowo Pokoju, módl się za nami”.

Osiem dni później Najświętsza Panna ukazała się trojgu pastuszkom w Fatimie, a ostatnie słowa z Jej objawienia stanowią bezpośrednią odpowiedź na wołania Benedykta XV: „Odmawiajcie codziennie Różaniec, aby uzyskać pokój dla świata i koniec wojny”.

Zrządzeniem Opatrzności, w chwili gdy Najświętsza Panna ukazywała się w Fatimie, przyszły Ojciec Święty Pius XII przyjmował właśnie sakrę biskupią. Zyskał on miano „Papieża Fatimy”, ponieważ był pierwszym Następcą św. Piotra, który dokonał poświęcenia rodzaju ludzkiego Niepokalanemu Sercu Maryi, co stało się 31 października 1942 roku.

Ten wyjątkowy związek papiestwa z Fatimą został upamiętniony na obrazie zawieszonym nad głównym ołtarzem w bazylice Matki Boskiej Różańcowej w Fatimie, a która przedstawia kopułę Bazyliki św. Piotra, Rzym oraz Papieży: Piusa XII, Jana XXIII i Pawła VI.

 2. Fatima wymieniona trzy razy w dokumentach II Soboru Watykańskiego

Fatima jako objawienie prywatne została wspomniana aż trzy razy przez Papieża Pawła VI podczas II Soboru Watykańskiego. 21 listopada 1964 r., pod koniec trzeciej sesji, gdy Sobór przyjmował Konstytucję Dogmatyczną o Kościele „Lumen Gentium”, której ostatni, ósmy rozdział nosił tytuł: „Błogosławiona Maryja Dziewica, Boża Rodzicielka, w tajemnicy Chrystusa i Kościoła”, Papież zwrócił się do Ojców Soborowych.

W swoim przemówieniu Paweł VI uznał za „szczególnie wskazane” przypomnienie zawierzenia świata Niepokalanemu Sercu Maryi dokonanego przez Piusa XII. Mając na uwadze to wydarzenie, ogłosił również, że pośle specjalną misję, aby zawiozła do Fatimy Złotą Różę, a przemówienie zakończył wezwaniem: „Twojemu Niepokalanemu Sercu, o Maryjo, polecamy wreszcie cały rodzaj ludzki” (por. Orędzie Fatimskie, s. 59).

 3. Fatima najpełniejszym znakiem nadprzyrodzonej obecności Maryi

W przemówieniu skierowanym do kapłanów na całym świecie 13 maja 1963 r. ks. kard. Arcadio María Larraona, legat Papieża Jana XXIII, na uroczystości w Fatimie stwierdził, że przesłanie Matki Bożej zawiera „niewyczerpane skarby i bogactwa duchowe, (…) jest żywym urzeczywistnieniem Ewangelii. (…) Nigdy nie miała miejsca taka nadprzyrodzona interwencja Najświętszej Maryi Panny jak fatimska i żadne inne uznane objawienie nie przekazało nam tak jasnego, tak macierzyńskiego i tak głębokiego orędzia”.

Ojciec Święty Jan Paweł II podkreślał, że Kościół przyjął orędzie fatimskie, ponieważ zawiera „prawdę i ewangeliczne wezwanie: ’nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię’ (Mk 1, 15). Wołanie zawarte w orędziu Maryi z Fatimy jest tak głęboko zakorzenione w Ewangelii i w całej Tradycji, że Kościół czuje, iż orędzie to nakłada na niego obowiązek wysłuchania go” (homilia w Fatimie wygłoszona 13 maja 1982 r.). Jest to „najprawdziwsza Ewangelia Chrystusa, przypomniana naszemu pokoleniu” (Audiencja generalna, 17 maja 2000 r.).

 4. Podobne zawierzenia papieskie: Najświętszemu Sercu (1899) i Niepokalanemu Sercu (1984)

Prośba skierowana do Następcy Świętego Piotra, aby poświęcił Rosję Jej Niepokalanemu Sercu, jest w pewnym sensie podobna do prośby Pana Jezusa skierowanej w czerwcu 1897 r. do siostry Marii od Boskiego Serca Jezusa (grafini Droste zu Vischering). Pan Jezus poprosił wówczas, aby Papież poświęcił świat Jego Najświętszemu Sercu. Leon XIII, który dokonał tego aktu 11 czerwca 1899 r., nazwał go „największym wydarzeniem swojego pontyfikatu”.

Jan Paweł II spełnił prośbę Matki Bożej, poświęcając świat, w tym Rosję, Jej Niepokalanemu Sercu na placu św. Piotra w Rzymie 25 marca 1984 r., w obecności cudownej figury z Fatimy. 17 listopada 2001 r. Siostra Łucja zapewniła ks. abp. Tarcisio Bertonego, że akt poświęcenia „został przyjęty przez niebo”. Na skutek interwencji Matki Bożej ustały okrutne prześladowania, jakie Kościół cierpiał od marksistów i ateistów w Europie Środkowej i Wschodniej (o czym wspomniałem w książce „Fatima, Rosja i Jan Paweł II”). Ta część świata jest obecnie świadkiem odradzania się Kościoła.

 5. Fatima – unikalne prorockie ostrzeżenie przed panoszącym się złem i duchowe lekarstwo na nie

Wreszcie orędzie fatimskie jest wyjątkowe, ponieważ zawiera zarówno proroctwa ostrzegające przed najgroźniejszym złem dotykającym XX wiek, jak i konkretne lekarstwa duchowe przeciwko niemu. Chodzi mianowicie o dwie wojny światowe i ducha zaprzeczenia i odrzucenia Boga („błędy Rosji”).

Błędy te nadal zagrażają Kościołowi, zwłaszcza na niegdyś chrześcijańskim Zachodzie, przez sekularyzm, materializm i coraz poważniejsze przestępstwa przeciwko świętości życia ludzkiego i rodzinie. Sytuacja jest o tyle niepokojąca, że „dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek w przeszłości ludzkość stoi na rozdrożu”, jak to zauważył Ojciec Święty, wygłaszając Akt Zawierzenia w październiku 2000 r., a kultura europejska „sprawia wrażenie cichej apostazji”, w której ludzie mają wszystko, ale „żyją jakby Bóg nie istniał” (Ecclesia in Europa, 9).

Jak ujął to bł. Jan Paweł II w swym liście do biskupa diecezji Leiria-Fatima z dnia 1 października 1997 r.: „Fatima jest z pewnością jednym z największych znaków naszych czasów, ponieważ jej orędzie mówi o wielu późniejszych wydarzeniach i uzależnia je od odpowiedzi na jej wezwania”.

Z kolei ks. kard. Joseph Ratzinger w Komentarzu Teologicznym opublikowanym 26 czerwca 2000 r. wyjaśnił, że „objawienia prywatne uznane przez Kościół (…) mają nam pomagać w rozumieniu znaków czasu i w znajdowaniu właściwych odpowiedzi na nie w świetle wiary”.

Jan Paweł II żył orędziem Maryjnym w nauczaniu i czynach. Teraz Niebo oczekuje działania wszystkich ludzi dobrej woli, aby podążali za przykładem błogosławionego Papieża i podejmowali dzieło ewangelizacji siebie i swoich wspólnot przez modlitwę, pokutę, ofiarowywanie trudności napotykanych przy wypełnianiu obowiązków życia codziennego, poprawę życia, codzienną modlitwę różańcową (zgodnie z wybitnym nauczaniem Jana Pawła II zawartym w liście apostolskim „Rosarium Virginis Mariae” z dnia 16 października 2002 r.) i pięć pierwszosobotnich Komunii Świętych wynagradzających za grzechy. Błogosławiona Maryja Dziewica obiecała, że „ostatecznie [Jej] Niepokalane Serce zatriumfuje (…), a dla świata nastanie okres pokoju (…) o ile [Jej] prośby zostaną spełnione”.

13 maja 2000 r., po powrocie do Rzymu z uroczystości beatyfikacyjnych Franciszka i Hiacynty, Jan Paweł II powiedział: „Przyjmijmy światło, które spływa na nas z Fatimy, dajmy się prowadzić Maryi. Niech Jej Niepokalane Serce będzie nam ucieczką i drogą prowadzącą do Chrystusa”.

Franciszek i Hiacynta, dwoje pastuszków, których Niebo wybrało do przyjęcia i poniesienia orędzia fatimskiego Kościołowi, odpowiedzieli na prośby Maryi z taką wiarą i oddaniem, że Jan Paweł II ogłosił ich błogosławionymi w Niebie. Niech Niepokalane Serce Maryi wyjedna nam łaskę powiedzenia: „Niech nam się stanie”, tak jak oni to zrobili. Papież zakończył wspomnianą adhortację apostolską specjalną modlitwą powierzającą Kościół w Europie opiece Maryi.

 Autor jest przewodniczącym Światowego Apostolatu Fatimskiego na Wielką Brytanię i Walię.