Ojcowie KapucyniParafia WniebowstąpieniaParafia Matki Bożej Nieustającej PomocyParafia Św. AnnyStrona Główna
02 niedziela po Bożym Narodzeniu - 5 stycznia
05-01-2014 07:42 • Ks. Stanisław Rząsa

Autor Księgi Syracydesa w pierwszym dzisiejszym czytaniu posłużył się personifikacją, czyli uosobieniem, by pokazać, że mądrość, którą opisuje, jest przede wszystkim przymiotem samego Boga i objawiła się w osobie Jezusa Chrystusa. Tylko dzięki Chrystusowi, który „wybrał nas przed założeniem świata”, jak zauważa to z kolei św. Paweł, możemy stać się świętymi, czyli inaczej mówiąc – prawdziwie mądrymi dziećmi Boga. Co więcej, przez przyjście Słowa na świat, mamy łatwy przystęp do tej boskiej mądrości, która staje się w nas światłem.

Stańmy się zatem prawdziwie mądrymi, otwierając się na słowo Boże, aby oświeciło ono nasze ciemności i by „ciemność nas nie ogarnęła”.

Światłość w ciemności

ks. Paweł Siedlanowski

Pierwsze słowa Prologu, którego fragment czytany jest w drugą niedzielę okresu Bożego Narodzenia, przypominają pierwsze słowa Biblii (Rdz 1, 1n.). Analogicznie jak Księga Rodzaju Ewangelia wg św. Jana ukazuje Boga w decydującym dla świata momencie. Gdy jednak pierwsza księga Starego Testamentu wprowadza czytelnika w porządek i piękno świata, stanowiącego dzieło Stwórcy, ewangelista opisuje głębię życia Bożego – ukazuje wewnętrzny dynamizm Trójcy Świętej, którego skutkiem jest posłanie na świat Syna, aby każdy, kto w Niego uwierzy, „nie zginął, ale miał życie wieczne”.

Egzegeza Prologu nie jest łatwym zadaniem – szczególnie wtedy, gdy chce się przełożyć na prosty język złożone dywagacje teologiczne i filozoficzne. Największą trudnością w lekturze tekstu jest zrozumienie i właściwa interpretacja pojęcia Słowa. Imię Jezus Chrystus nie występuje w tekście ani razu – nawet w momentach, które Jego przyjście na świat lokują w konkretnych realiach historycznych. Również Jezus nigdy tak o sobie nie mówił. Teologowie jednak zgodnie podkreślają, iż Słowo to druga Osoba Trójcy Świętej – odrębny byt, stanowiący „jedno z Ojcem” (J 10, 10), a zatem uczestniczący w dziele stworzenia i będący źródłem życia. Bóg objawia się człowiekowi właśnie przez Nie. W Nim realizuje się przymierze, zawarte przed wiekami z Abrahamem – przez Nie manifestuje się nieskończona miłość Boga (w. 7), który w taki właśnie sposób (zaskakujący dla wielu z tych, którzy Go oczekiwali) wypełnia Obietnicę. Jest wierny. Nie jest tego w stanie zmienić nawet odrzucenie ze strony ludzi czy próby stłumienia Światłości (por. J 1, 5, ukrzyżowanie Jezusa). Ona jest Prawdą. Można jej nie uznawać, negować sens, nienawidzić, lecz nie da się Jej zgasić, ponieważ nie jest z tego świata. Nawet wtedy, kiedy ciemność jest bardzo gęsta – gdy pojawia się Światło, mrok przestaje istnieć.

Włączenie człowieka w wewnętrzne życie Boże – w „obieg łaski” – jest możliwe. Nie jesteśmy skazani na rolę obserwatorów, biernych uczestników historii zbawienia. Warunek jest jeden: wiara (w. 12), która otwiera na Życie. Ona sprawia, że „z Boga się rodzimy”. Dzięki niej Jego Słowo – przyjęte przez nas – rozświetla ciemności grzechu, może stać się początkiem nowego stworzenia.


© 2009 www.parafia.lubartow.pl